حسین بائی؛ تقی قورچی؛ عبدالحکیم توغدری
چکیده
به منظور بررسی تاثیر جایگزینی بخشی از دانه غلات با سطوح مختلف دو اسید چرب اشباع پالمیتیک و استئاریک، بر عملکرد برههای پرواری، از 30 راس بره نر آمیخته دالاق-رومانوف به مدت 89 روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1- جیره شاهد بدون مکمل اسید چرب 2- جیره پایه با 3 درصد اسید پالمیتیک، 3- جیره پایه با 3 درصد اسید استئاریک، 4- جیره پایه ...
بیشتر
به منظور بررسی تاثیر جایگزینی بخشی از دانه غلات با سطوح مختلف دو اسید چرب اشباع پالمیتیک و استئاریک، بر عملکرد برههای پرواری، از 30 راس بره نر آمیخته دالاق-رومانوف به مدت 89 روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1- جیره شاهد بدون مکمل اسید چرب 2- جیره پایه با 3 درصد اسید پالمیتیک، 3- جیره پایه با 3 درصد اسید استئاریک، 4- جیره پایه با 3 درصد مخلوط 67 درصد اسید پالمیتیک و 33 درصد اسید استئاریک و 5- جیره پایه با 3 درصد مخلوط 67 درصد اسیداستئاریک و 33 درصد اسید پالمیتیک. عملکرد رشد (شامل ماده خشک مصرفی، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی)، قابلیت هضم مواد مغذی و غلظت فراسنجههای خونی (شامل گلوکز، نیتروژن اورهای خون (BUN)، کلسترول؛ تریگلیسرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)، لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL) و آنزیمهای کبدی) اندازهگیری شد. نتایج نشان داد تیمارهای آزمایشی اثر معنیداری بر ماده خشک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی و افزایش وزن روزانه برهها نداشت (05/0<P). افزودن مکمل اسید چرب به جیرههای آزمایشی کاهش معنیدار قابلیت هضم ماده خشک را در پی داشت (05/0>P). غلظت لیپوپروتئین با دانسیته بالا در جیرههای حاوی مکمل اسید چرب افزایش معنیداری پیدا کرد (05/0P<). بهطورکلی با توجه به نتایج این پژوهش میتوان گفت که افزودن اسید پالمیتیک و استئاریک تا سطح 3 درصد ماده خشک جیره به صورت جداگانه و یا مخلوط با هم، هیچگونه تاثیر معنیداری بر عملکرد برههای پرواری ندارد.
لیلا چراغی مشعوف؛ حسن علی عربی؛ عباس فرح آور؛ پویا زمانی؛ رضا علیمحمدی
چکیده
هدف از این تحقیق بررسی تأثیر افزودن روی و مس به جیرۀ میشهای آبستن نژاد مهربان در اواخر دورۀ آبستنی بر رخ‌نمای (پروفیل) مواد کانی خون و شیر میشها، عملکرد رشد برههای آن‌ها و برخی فراسنجههای سوخت‌وسازی (متابولیکی) و خون‌شناختی (هماتولوژی) بود. هفده رأس میش3-4 ساله، 45روز پیش از زایمان به سه گروه تقسیم شدند. تیمارها شامل: ...
بیشتر
هدف از این تحقیق بررسی تأثیر افزودن روی و مس به جیرۀ میشهای آبستن نژاد مهربان در اواخر دورۀ آبستنی بر رخ‌نمای (پروفیل) مواد کانی خون و شیر میشها، عملکرد رشد برههای آن‌ها و برخی فراسنجههای سوخت‌وسازی (متابولیکی) و خون‌شناختی (هماتولوژی) بود. هفده رأس میش3-4 ساله، 45روز پیش از زایمان به سه گروه تقسیم شدند. تیمارها شامل: 1) جیرۀ پایۀ بدون مکمل روی و مس (حاوی 98/18 قسمت در میلیون یا پیپیام روی و 51/7 پیپیام مس)؛ 2) جیرۀ پایه افزون بر 30پیپیام روی به‌صورت سولفات روی و 3) جیرۀ پایه افزون بر 30پیپیام روی به‌صورت سولفات روی و 8 پیپیام مس به‌صورت سولفات مس بود. وزن تولد و وزن 10، 20 و 30 روزگی برهها ثبت شد. در این مدت برهها به همراه مادر نگهداری میشدند. خونگیری از میشها در روزهای 45-، 0 و 30+ زایش و از برهها در سن 10 و20 روزگی بهعمل آمد. نمونۀ شیر در روزهای 0، 15و 30 پس از زایش گردآوری شد. افزودن روی و مس به جیره سبب افزایش غلظت روی و مس پلاسما(میشها و برهها) و شیر شد (05/0>P) اما غلظت آهن شیر و همچنین کلسیم، فسفر سرم برهها تحت تأثیر قرار نگرفت (05/0<P). در برههای تیمار 2 و 3 نسبت به گروه شاهد، وزن بدن، افزایش وزن روزانه، شمار گلبولهای قرمز خون، غلظت هموگلوبین، غلظت سرمی هورمون T3، عنصر روی و آنزیم ALP افزایش یافت (05/0>P). غلظت گلوکز، کراتینین، پروتئین کل، آلبومین، گلوبولین، لاکتات دهیدروژناز، تریگلیسیرید و کلسترول پلاسمای برهها تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت (05/0<P). نتایج نشان داد، افزودن30پیپیام روی به جیرۀ میشهای آبستن سبب افزایش غلظت روی پلاسما و شیر و درنهایت عملکرد رشد برهها میشود.
محمد رضا گنجه؛ محمد سالار معینی
چکیده
این مطالعه به‌منظور بررسی امکان استفاده از پودر و عصارۀ هیدروالکلی زنیان به‌جای آنتی‌بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین بر عملکرد رشد، وزن نسبی اندام‌های داخلی، فراسنجههای خونی، فلور میکروبی روده، مورفولوژی پرزهای روده و کیفیت گوشت در جوجه‌های گوشتی انجام گرفت. این آزمایش با استفاده از 288 قطعه جوجه خروس گوشتی راس 308 در قالب ...
بیشتر
این مطالعه به‌منظور بررسی امکان استفاده از پودر و عصارۀ هیدروالکلی زنیان به‌جای آنتی‌بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین بر عملکرد رشد، وزن نسبی اندام‌های داخلی، فراسنجههای خونی، فلور میکروبی روده، مورفولوژی پرزهای روده و کیفیت گوشت در جوجه‌های گوشتی انجام گرفت. این آزمایش با استفاده از 288 قطعه جوجه خروس گوشتی راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 8 تیمار، 3 تکرار و 12 پرنده در هر تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیرۀ شاهد (فاقد هرگونه افزودنی)، آنتی‌بیوتیک ویرجینیامایسین (100 میلی‌گرم در کیلوگرم)، پودر زنیان (1، 2 و 3 درصد جیره) و عصارۀ هیدروالکلی زنیان (150، 250 و 350 میلی‌گرم در کیلوگرم) بودند. بر اساس نتایج کل دوره، جوجه‌های تغذیه‌شده با آنتی‌بیوتیک ویرجینیامایسین، 1 درصد پودر زنیان و 350 میلی‌گرم در کیلوگرم عصارۀ زنیان از افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک بهتری در مقایسه با دیگر گروه‌ها برخوردار بودند (01/0>P). هیچ‌کدام از تیمارها تأثیر معناداری روی فراسنجههای خونی و وزن نسبی اجزای لاشه (پشت، قلب، کبد، چربی شکمی، سنگدان و پانکراس) نداشتند. تیمارهای حاوی 1 درصد پودر و تمامی سطوح عصارۀ زنیان جمعیت باکتری‌های کلی‌فرم را در مقایسه با شاهد کاهش دادند (01/0>P). تمامی سطوح پودر زنیان طول پرز و عمق کریپت را در مقایسه با تیمار شاهد و آنتی‌بیوتیک ویرجینیامایسین افزایش دادند. استفاده از سطوح 1 و 2 درصدی پودر زنیان و تمامی سطوح عصارۀ زنیان، مقدار اندیس تیوباربیتوریک اسید گوشت را به‌طور معناداری کاهش دادند (01/0>P). در مجموع به نظر می‌رسد میتوان از 1 درصد پودر و 350 میلی‌گرم در کیلوگرم عصارۀ زنیان برای جایگزینی آنتی‌بیوتیک‌های محرک رشد به‌خوبی بهره جست.
مرضیه ابراهیمی؛ احمد زارع شحنه؛ محمود شیوازاد؛ زربخت انصاری پیرسرائی
چکیده
هدف از مطالعۀ حاضر تعیین تأثیرات سطوح بالای ال-آرژنین بر عملکرد رشد، فراسنجههای خونی و کیفیت گوشت لاشه در جوجۀ مرغ‌های گوشتی سویۀ راس در دورۀ آغازین بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجۀ گوشتی یک‌روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیرۀ غذایی (100، 153، 168 و 183 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس) و 4 تکرار از 1 تا 10 روزگی تغذیه شدند. ...
بیشتر
هدف از مطالعۀ حاضر تعیین تأثیرات سطوح بالای ال-آرژنین بر عملکرد رشد، فراسنجههای خونی و کیفیت گوشت لاشه در جوجۀ مرغ‌های گوشتی سویۀ راس در دورۀ آغازین بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجۀ گوشتی یک‌روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیرۀ غذایی (100، 153، 168 و 183 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس) و 4 تکرار از 1 تا 10 روزگی تغذیه شدند. در روز دهم آزمایش، وزن جوجه‌ها و مصرف خوراک آن‌ها، اندازهگیری و بازده خوراک محاسبه شد. همچنین 3 قطعه جوجه از هر تکرار انتخاب، خونگیری و کشتار شدند و وزن ماهیچۀ سینه‌ای و ران، کیفیت گوشت ماهیچۀ سینه‌ای (رنگ، pH و نیروی برش) و فراسنجههای خونی ارزیابی شدند. سپس داده‌ها بر اساس رویۀ GLM نرم‌افزار SAS آنالیز شدند. بر اساس نتایج، بیشترین درصد افزایش وزن 10 روزگی (33/2 درصد)، بازده خوراک (35/6 درصد) و وزن نسبی ماهیچۀ سینه‌ای (16/22 درصد) و ماهیچۀ ران (53/17 درصد) در مقایسه با گروه شاهد، در جیرۀ غذایی 168 درصد آرژنین مشاهده شد (05/0 P<). همچنین بیشترین درصد افزایش تری‌یدوتیرونین (45/60 درصد)، تیروکسین (91/26 درصد) و نسبت تری‌یدوتیرونین به تیروکسین (91/25 درصد) پلاسمایی در مقایسه با گروه شاهد، در جیرۀ غذایی 183 درصد آرژنین مشاهده شد (01/0 P<). از سوی دیگر، در جیرۀ غذایی 183 درصد آرژنین، کاهش چشمگیر درصد غلظت‌های کلسترول (93/14 درصد) و تریگلیسرید (19/25 درصد) پلاسما، نیروی برش (39/26 درصد) و pH ساعت 24 (05/2 درصد) و ساعت 48 (63/2 درصد) گوشت در مقایسه با گروه شاهد مشاهده شد (05/0 P<). بهطورکلی نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف مقدار 168 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس، مطلوب‌ترین نتیجه را در بهبود رشد، کمیت و کیفیت گوشت و فراسنجههای پلاسمایی دارد.
