شهرام شعبانی؛ مرتضی مهری؛ فاطمه شیرمحمد؛ محسن شرفی
چکیده
با به‌کارگیری 36 قطعه خروس اجداد هوبارد در سن 45 هفتگی، آزمایشی با هدف بررسی اثر ویتامین E و لسیتین سویا در خوراک، بر برخی فراسنجههای کیفی و کمی اسپرم طراحی شد. آزمایش در طی 60 روز و با چیدمان فاکتوریل (2×2) در قالب طرح کاملا تصادفی با دو سطح لسیتین (صفر و یک درصد در هر کیلوگرم خوراک) و دو سطح ویتامین E (صفر و 300 میلیگرم در کیلوگرم خوراک) ...
بیشتر
با به‌کارگیری 36 قطعه خروس اجداد هوبارد در سن 45 هفتگی، آزمایشی با هدف بررسی اثر ویتامین E و لسیتین سویا در خوراک، بر برخی فراسنجههای کیفی و کمی اسپرم طراحی شد. آزمایش در طی 60 روز و با چیدمان فاکتوریل (2×2) در قالب طرح کاملا تصادفی با دو سطح لسیتین (صفر و یک درصد در هر کیلوگرم خوراک) و دو سطح ویتامین E (صفر و 300 میلیگرم در کیلوگرم خوراک) انجام گرفت. اسپرم‌گیری در روزهای صفر، 20، 40 و 60 آزمایش انجام شد. نتایج نشان داد بالاترین غلظت و بیشترین جنبایی کل در اسپرم خروسهایی مشاهده شد که جیره حاوی ویتامین E + لسیتین سویا دریافت کرده بودند (05/0P<). حجم اسپرم و صفات وابسته به جنبایی نیز تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. همچنین با اینکه تیمارهای آزمایشی اثری بر درصد مورفولوژی غیرنرمال، و درصد اسپرم با DNA آسیبدیده نداشت، اما یکپارچگی غشای پلاسمایی، و زندهمانی اسپرم تحت تأثیر تیمار حاوی لسیتین سویا + ویتامین E افزایش معنیداری یافت. کمترین میزان مالوندیآلدئید در منی خروسهایی یافت شد که همزمان لسیتین سویا و ویتامین E دریافت کرده بودند (05/0P<). بررسی اثر متقابل زمان× جیره در خصوص صفات جنبایی کل و پیشرونده، غلظت اسپرم، زندهمانی، یکپارچگی غشا و میزان مالوندیآلدئید نشان داد که این صفات در روزهای پایانی آزمایش، متأثر از تیمار حاوی ویتامین E + لسیتین سویا بهبود یافتند (05/0P<). بنظر میرسد به‌کارگیری همزمان ویتامین E و لسیتین سویا در جیره خروسهای مسن، منجر به بهبود وضعیت کیفی اسپرم شود.
حسین شریده؛ مجتبی زاغری؛ سید جعفر میربهبهانی
چکیده
هدف از این پژوهش بهینه‌سازی تلقیح مصنوعی در مرغهای مادر گوشتی مسن در قالب دو آزمایش بود. در آزمایش نخست، اثر دو دمای متفاوت منی رقیق‌شده (5 و 25 درجه سلسیوس) خروس هوبارد (40 خروس، سن 58 هفته) بر باروری، جوجه درآوری و نرخ نفوذ اسپرم (SP) به لایه فراویتلین مرغ هوبارد (180 مرغ، سن 58 هفته) بررسی شد. در آزمایش دو، سه غلظت متفاوت اسپرم (100 (C100)، ...
بیشتر
هدف از این پژوهش بهینه‌سازی تلقیح مصنوعی در مرغهای مادر گوشتی مسن در قالب دو آزمایش بود. در آزمایش نخست، اثر دو دمای متفاوت منی رقیق‌شده (5 و 25 درجه سلسیوس) خروس هوبارد (40 خروس، سن 58 هفته) بر باروری، جوجه درآوری و نرخ نفوذ اسپرم (SP) به لایه فراویتلین مرغ هوبارد (180 مرغ، سن 58 هفته) بررسی شد. در آزمایش دو، سه غلظت متفاوت اسپرم (100 (C100)، 200 (C200) و 400 (C400) میلیون اسپرم در 25/0 میلیلیتر (بهازای هر مرغ)، از خروسهای هوبارد (40 خروس، سن 62 هفته) بر باروری، جوجه درآوری و SP در 270 مرغ بررسی شد. در آزمایش نخست، یافتهها نشان دادند دمای 5 درجه سلسیوس منی رقیق‌شده نسبت به دمای 25 درجه سلسیوس سبب افزایش درصد جوجهدرآوری کل، جوجهدرآوری تخممرغهای بارور و SP و کاهش مرگ و میر جنینی اولیه شد. یافتههای آزمایش دو نشان دادند، بیشترین درصد باروری و SP در تیمار C400 گزارش شد. همچنین در این آزمایش بیشترین جوجهدرآوری کل و جوجهدرآوری تخممرغهای بارور و کمترین میزان مرگ و میر جنینی اولیه در تیمارهای C200 و C400 گزارش شد. نسبت هزینه به فایده برای تیمارهای C200 و C400 بهترتیب تقریباً برابر است با 9/2 و 4/1 محاسبه شد. به طور کلی یافتههای این پژوهش نشان دادند که برای بهینه‌سازی تلقیح مصنوعی در مرغهای مسن (با توجه به نسبت هزینه به فایده و جوجهدرآوری) میتوان از غلظت تلقیحی 200 تا 400 میلیون در 25/0 میلیلیتر بهازای هر مرغ در دمای 5 درجه سلسیوس استفاده کرد.
زهرا حشمتی پور؛ مهرداد معمار؛ مصطفی محقق دولت آبادی؛ سید محمد رضا هاشمی
چکیده
به‌منظور مطالعه تغییرات رشد بیضهها و بیان ژن IGF-I در دوره بلوغ خروسهای بومی فارس، 24 قطعه خروس پنج، شش، هفت و هشت ماهه بهطور تصادفی انتخاب شدند. در هر نوبت نمونهبرداری شش خروس کشتار و نمونههای بافت بیضه برای اندازهگیری میزان فراوانی رونوشت ژن IGF-I و صفات بیومتریک بیضهها جمع‌آوری شدند. نتایج نشان داد که بیان ژن IGF-I در بیضه ...
بیشتر
به‌منظور مطالعه تغییرات رشد بیضهها و بیان ژن IGF-I در دوره بلوغ خروسهای بومی فارس، 24 قطعه خروس پنج، شش، هفت و هشت ماهه بهطور تصادفی انتخاب شدند. در هر نوبت نمونهبرداری شش خروس کشتار و نمونههای بافت بیضه برای اندازهگیری میزان فراوانی رونوشت ژن IGF-I و صفات بیومتریک بیضهها جمع‌آوری شدند. نتایج نشان داد که بیان ژن IGF-I در بیضه خروسهای شش، هفت و هشت ماهه نسبت به خروسهای پنج ماهه افزایش یافت، درحالیکه فراوانی رونوشت این ژن در هفت ماهگی تفاوتی با شش ماهگی نداشت. همچنین، نتایج نشان دادند که وزن بیضههای چپ و راست در هفت و هشت ماهگی نسبت به پنج و شش ماهگی افزایش یافت و بیشینه نسبت طول به عرض بیضه چپ در شش ماهگی و کمینه آن در هفت و هشت ماهگی مشاهده شد ولی این نسبت در بیضه راست در سنین مختلف تفاوتی نداشت. بررسی تغییرات بافتشناسی بیضهها نیز نشان داد که بیشینهی تعداد سلول های سرتولی و لایدیگ در هر دو بیضه چپ و راست مربوط به سن هشت ماهگی بود. بهطور کلی، نتایج نشان داد که فراوانی رونوشت ژن IGF-I در دوره بلوغ خروسهای بومی فارس (پنج تا هشت ماهگی) روندی افزایشی داشت و وزن بیضههای چپ و راست در هفت و هشت ماهگی به بیشترین مقدار خود رسید.
سینا لوهاری ییلاقی؛ مهرداد معمار؛ مصطفی محقق دولت آبادی؛ رضا نقی ها
چکیده
به‌منظور بررسی تغییرات غلظت استروئیدهای جنسی و بیان ژن گیرنده‌های آنها در بیضههای خروسهای بومی فارس، 24 قطعه خروس 5، 6، 7 و 8 ماهه بهطور تصادفی انتخاب شدند. در هر نوبت نمونهبرداری شش خروس کشتار و نمونههای خون برای اندازهگیری غلظت هورمونهای تستوسترون، استرادیول و پروژسترون و نمونههای بافت بیضه برای اندازهگیری میزان ...
بیشتر
به‌منظور بررسی تغییرات غلظت استروئیدهای جنسی و بیان ژن گیرنده‌های آنها در بیضههای خروسهای بومی فارس، 24 قطعه خروس 5، 6، 7 و 8 ماهه بهطور تصادفی انتخاب شدند. در هر نوبت نمونهبرداری شش خروس کشتار و نمونههای خون برای اندازهگیری غلظت هورمونهای تستوسترون، استرادیول و پروژسترون و نمونههای بافت بیضه برای اندازهگیری میزان بیان ژن گیرنده‌های این هورمونهای جنسی جمع‌آوری شدند. نتایج نشان داد که غلظت تستوسترون و پروژسترون خون خروسها در سن 7 و 8 ماهگی بهطور معنیداری بیشتر از سن 5 و 6 ماهگی بود. بیشترین غلظت استرادیول خون در 5 ماهگی و کمترین آن در 7 و 8 ماهگی مشاهده شد. میزان بیان ژن گیرنده‌های تستوسترون و استرادیول در بیضه خروسهای 6، 7 و 8 ماهه نسبت به خروسهای 5 ماهه افزایش یافت ولی میزان بیان ژن گیرنده پروژسترونی در خروسهای 6 ماهه نسبت به 5 ماهه کاهش و در خروسهای 7 و 8 ماهه نسبت به خروسهای 5 ماهه تغییر نکرد. نتایج بهطور کلی نشان داد که غلظت هورمون تستوسترون و بیان ژن گیرنده آن در دوره بلوغجنسی خروسهای بومی فارس افزایش و علیرغم کاهش غلظت هورمون استرادیول بیان ژن گیرنده آن در این دوره افزایش یافت.
فایزه جلیلی؛ احمد زارع شحنه؛ سعید زین الدینی؛ علیرضا یوسفی؛ امین کاظمی زاده
چکیده
هدف این پژوهش، مطالعه اثر تغذیه کورکومین بر فراسنجههای کیفی اسپرم و باروری خروسهای مادرگوشتی پس از یخگشایی بود. تعداد 20 قطعه خروس مادرگوشتی سویه راس 308 در سن 49 هفتگی بهطور تصادفی به چهار گروه آزمایشی (5n =) تقسیم شدند. سطوح مختلف کورکومین شامل: صفر (T1)، 10 (T2)، 20 (T3) و 30 (T4) میلیگرم کورکومین بهازای هر پرنده در هر روز به جیره پایه ...
بیشتر
هدف این پژوهش، مطالعه اثر تغذیه کورکومین بر فراسنجههای کیفی اسپرم و باروری خروسهای مادرگوشتی پس از یخگشایی بود. تعداد 20 قطعه خروس مادرگوشتی سویه راس 308 در سن 49 هفتگی بهطور تصادفی به چهار گروه آزمایشی (5n =) تقسیم شدند. سطوح مختلف کورکومین شامل: صفر (T1)، 10 (T2)، 20 (T3) و 30 (T4) میلیگرم کورکومین بهازای هر پرنده در هر روز به جیره پایه اضافه و از 49-61 هفتگی به پرندهها تغذیه شد. پس از گذشت یک دوره پنج هفتهای از تغذیه کورکومین (49-53 هفتگی)، فراسنجههای کیفی اسپرم طی شش هفته (54 تا 59 هفتگی) پس از یخگشایی ارزیابی شد. نمونههای منی هفتههای 60 و 61 پس از یخگشایی برای ارزیابی باروری، به 68 مرغ مادر گوشتی (17n=) تلقیح شد. نتایج نشان داد جنبایی کل در تیمارهای T3 و T4 و جنبایی پیشرونده در تیمارهای T2، T3 و T4 نسبت به T1 افزایش یافت (05/0>P). تغذیه کورکومین زندهمانی اسپرم را پس از یخگشایی در تیمارهای T3 و T4 نسبت به T1 افزایش داد (05/0>P). عملکرد غشای پلاسمایی (HOS) در تمامیگروههای تیماری دارای کورکومین نسبت به تیمار T1 افزایش یافت (05/0>P)، به‌طوری که بیشترین عملکرد مربوط به تیمارهای T3 و T4 بود. نرخ باروری اسپرم در تیمارهای T3 و T4 نسبت به T1 افزایش یافت (05/0>P). در کل، نتایج این پژوهش نشان از تأثیرات مثبت تغذیه کورکومین بر کیفیت اسپرم و باروری خروسهای مادرگوشتی پس از یخگشایی داشت و بهترین عملکرد زمانی حاصل شد که روزانه 20 یا 30 میلیگرم کورکومین بهازای هر پرنده بهمدت 13 هفته تغذیه شد.
علی سامی امین الطواش؛ احمد زارع شحنه؛ حسین مروج؛ مهدی انصاری؛ حمید دلدار
چکیده
در این پژوهش اثر کریسین خوراکی بر بافتشناسی و بیان نسبی StAR در بیضه خروسهای راس 308 تغذیهشده با کریسین بررسی شد. بیست خروس (40 هفته) به صورت تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند و جیره پایه به اضافه سطوح متفاوتی از کریسین شامل صفر (Ch0)، 25 (Ch25)، 50 (Ch50) و 75 (Ch75) میلیگرم در روز بهمدت 12 هفته متوالی دریافت کردند. در پایان آزمایش خروسها ...
بیشتر
در این پژوهش اثر کریسین خوراکی بر بافتشناسی و بیان نسبی StAR در بیضه خروسهای راس 308 تغذیهشده با کریسین بررسی شد. بیست خروس (40 هفته) به صورت تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند و جیره پایه به اضافه سطوح متفاوتی از کریسین شامل صفر (Ch0)، 25 (Ch25)، 50 (Ch50) و 75 (Ch75) میلیگرم در روز بهمدت 12 هفته متوالی دریافت کردند. در پایان آزمایش خروسها کشتار و بیضه ها به دقت خارج شدند. دو نمونه از یک بیضه برداشته شد، نمونه اولی برای مطالعه بافتشناسی به درون محلول بوئن و نمونه دوم برای ارزیابی بیان نسبی ژن به درون ازت مایع منتقل شد. نتایج نشان داد که قطر و ضخامت اپیتلیوم لوله اسپرمساز (05/0p<) و تعداد اسپرماتوگونیها (01/0p<) در دو گروه Ch50 و Ch75 نسبت به شاهد بهطور معنیداری افزایش یافت، اما تعداد سلولهای لایدیگ و رگهای خونی بین گروههای آزمایشی تفاوت معنیداری نداشت. بیان نسبی ژن StAR در پرندگانی که 75 میلیگرم کریسین در روز دریافت کرده بودند، نسبت به سایر گروههای تیماری بهطور معنیداری افزایش یافت (05/0p<). بهطور خلاصه، در این پژوهش کریسین خوراکی توانست فراسنجههای بافت شناسی و مسیر استروئیدسازی را در بیضه خروسها بهبود دهد.
امین کاظمی زاده؛ احمد زارع شحنه؛ سعید زین الدینی؛ علیرضا یوسفی؛ مهدی حیدری؛ میثم توکلی الموتی؛ زربخت انصاری پیرسزایی
چکیده
هدف این آزمایش، مطالعه اثر تغذیه کورکومین بر پروفیل لیپیدهای پلاسما و برخی از فراسنجههای اسپرم خروسهای مادرگوشتی بود. آزمایش با 28 قطعه خروس سویه راس 308 از سن 51 هفتگی و به مدت 9 هفته، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 7 تکرار، در قفسهای انفرادی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح مختلف کورکومین بودند (تیمار 1: فاقد کورکومین ...
بیشتر
هدف این آزمایش، مطالعه اثر تغذیه کورکومین بر پروفیل لیپیدهای پلاسما و برخی از فراسنجههای اسپرم خروسهای مادرگوشتی بود. آزمایش با 28 قطعه خروس سویه راس 308 از سن 51 هفتگی و به مدت 9 هفته، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 7 تکرار، در قفسهای انفرادی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح مختلف کورکومین بودند (تیمار 1: فاقد کورکومین (شاهد)، تیمار 2: 006/0، تیمار 3: 012/0 و تیمار 4: 018/0 درصد جیره) که به جیره پایه افزوده شد. به‌منظور اندازهگیری پروفیل چربی‌های پلاسما، در پایان آزمایش از 5 قطعه خروس در هر گروه تیماری خونگیری شد. همچنین، طی دوره آزمایش، نمونههای منی برای ارزیابی جنبایی و یکپارچگی غشای اسپرم بهصورت هفتگی جمع‌آوری شد. غلظت گلوکز، تری‌گلیسرید، کلسترول کل و لیپوپروتئینهای با چگالی پایین (LDL) پلاسما در تیمار 3 و 4 بهطور معنیداری نسبت به گروه شاهد کاهش و غلظت لیپوپروتئینهای با چگالی بالا (HDL) افزایش یافت (05/0>P). بین تیمار 2 و گروه شاهد از نظر غلظت گلوکز و فراسنجههای چربی پلاسما تفاوت معنیداری وجود نداشت. یکپارچگی غشای پلاسمایی و جنبایی اسپرم در تیمارهای آزمایشی نسبت به گروه شاهد بهصورت خطی افزایش یافت (05/0>P). بین تیمارهای آزمایشی، تیمار 4 بیشترین تأثیر بر پروفیل لیپیدهای پلاسما و همچنین بیشترین میزان بهبود جنبایی و یکپارچگی غشای اسپرم را داشت. در کل، با در نظر گرفتن همه شاخصهای اندازه‌گیریشده، افزودن 018/0 درصد کورکومین به جیره پاسخ بهتری نسبت به دیگر تیمارها از خود نشان داد.
هاجر گل آبادی؛ مجتبی زاغری؛ مهدی ژندی
چکیده
این پژوهش به‌منظور بررسی تأثیر رتینول استات بر عملکرد سامانۀ ایمنی خروسهای گلۀ مادر گوشتی و همچنین مشخص کردن میزان رتینول استات ترانس در جیره برای بیشترین فعالیتهای ایمنی، انجام شد. بدین منظور از 60 قطعه خروس مادر گوشتی راس 308 استفاده شد. طرح آزمایشی در قالب طرح کامل تصادفی با پنج تیمار (0 (R-0)، 6000 (R-6)، 12000 (R-12)، 18000 (R-18)، 24000 (R-24) واحد ...
بیشتر
این پژوهش به‌منظور بررسی تأثیر رتینول استات بر عملکرد سامانۀ ایمنی خروسهای گلۀ مادر گوشتی و همچنین مشخص کردن میزان رتینول استات ترانس در جیره برای بیشترین فعالیتهای ایمنی، انجام شد. بدین منظور از 60 قطعه خروس مادر گوشتی راس 308 استفاده شد. طرح آزمایشی در قالب طرح کامل تصادفی با پنج تیمار (0 (R-0)، 6000 (R-6)، 12000 (R-12)، 18000 (R-18)، 24000 (R-24) واحد بینالمللی رتینول استات افزوده‌شده در هر کیلوگرم خوراک) و 12 تکرار در هر تیمار انجام شد. برای اندازهگیری میزان پاسخ سیستم ایمنی یاخته‌ای از روش حساسیت پوسَتی فیتوهماگلوتنین و ایمنی خونی از عیار (تیتر) پادتن (آنتیبادی) علیه گلبول قرمز گوسفند (SRBC) استفاده شد. عیار پادتن علیه SRBC تحت تأثیر سطح رتینول استات قرار گرفت (05/0>P). با افزایش سطح رتینول استات میزان پاسخ ایمنی خونی افزایش یافت. بهترین پاسخ ایمنی خونی در گروه R-24 و کمترین پاسخ ایمنی خونی در گروه R-0 مشاهده شد (03/0=P). افزودن سطح رتینول استات باعث افزایش ایمونوگلوبولینهای M شد (04/0=P). نتیجۀ آزمون حساسیت پوستی گویای افزایش معنیداری تأثیر رتینول استات تا سطح 18000 واحد بینالمللی بود (05/0>P). به‌طورکلی، نتایج این تحقیق نشان داد، سطح 18000 واحد بینالمللی رتینول استات بهترین سطح به‌منظور ایجاد بیشترین توان سامانۀ ایمنی در خروسهای گلۀ مادر گوشتی است، که این میزان بالاتر از 12000 واحد بینالمللی (توصیۀ راهنمای پرورش راس 308) برای خروسها بود.
عماد عبدالجبار علی؛ مهدی ژندی؛ ارمین توحیدی؛ مجتبی زاغری؛ مهدی انصاری
چکیده
در این پژوهش تأثیر لتروزل خوراکی بر غلظت LH و FSH پلاسما و برخی فراسنجههای بافتشناسی بیضۀ خروسهای گلۀ مادر سویۀ راس 308 بررسی شد. بیست قطعه خروس با سن 40 هفته بهصورت تصادفی به چهار گروه یکسان تقسیم و در جایگاه (پن)های انفرادی توزیع شدند. تیمارهای آزمایشی شامل دزهای مختلف لتروزل (0 (L0)، 5/0 (L0.5)، 1 (L1) و 5/1 (L1.5) میلیگرم به ازای هر ...
بیشتر
در این پژوهش تأثیر لتروزل خوراکی بر غلظت LH و FSH پلاسما و برخی فراسنجههای بافتشناسی بیضۀ خروسهای گلۀ مادر سویۀ راس 308 بررسی شد. بیست قطعه خروس با سن 40 هفته بهصورت تصادفی به چهار گروه یکسان تقسیم و در جایگاه (پن)های انفرادی توزیع شدند. تیمارهای آزمایشی شامل دزهای مختلف لتروزل (0 (L0)، 5/0 (L0.5)، 1 (L1) و 5/1 (L1.5) میلیگرم به ازای هر پرنده در روز) بوده که به مدت 12 هفته به پرندگان خورانده شد. خونگیری از پرندگان در هفتههای اول، سوم، پنجم، هفتم و نهم و نمونهبرداری از بافت بیضه در انتهای آزمایش (هفتۀ دوازدهم) انجام شد. بنا بر نتایج، میزان FSH و LH پلاسمای خون، قطر و ضخامت بافت پوششی (اپیتلیوم) لولۀ اسپرمساز و شمار یاختههای لایدیگ در گروههای تغذیهشده با لتروزل نسبت به شاهد بهطور معنیداری افزایش یافت و در بین گروههای آزمایشی نیز میزان FSH و LH به ترتیب در گروههای L1 (11/0±39/10 و 08/0±93/2) و L1.5 (2/0±5/9 و 08/0±17/3) بالاترین بود. شمار یاختههای اسپرماتوگونی در دو گروه L0.5 و L1 نسبت به شاهد بهصورت معنیداری بهبود یافت، اما شمار رگهای خونی تغییر معنیداری نداشت. بهطور خلاصه، تجویز خوراکی لتروزل (1 و 5/1 میلیگرم) توانست غلظت گونادوتروپینها و برخی فراسنجههای بافتشناسی بیضۀ خروسهای مادر گوشتی را بهبود دهد، اما برای تأیید این نتایج و تعمیم آنها به باروری نهایی خروسها به بررسی‌های بیشتری نیاز است.
هانیه رمضانی نژاد؛ محمد روستایی علی مهر
چکیده
این آزمایش برای بررسی عصارۀ الکلی برگ رزماری بر ذخیرهسازی اسپرم خروس در °C 4 آزمایشی با استفاده از هشت قطعه خروس بالغ انجام شد. گردآوری منی سه روز یک‌بار در پنج نوبت انجام شد. انزالها در هر نوبت پس از تجمیع به شش قسمت تقسیم و مقدار 0 (R0)، 10 (R10)، 20(R20)،30 (R40)، 40 و 50 (R50) میکروگرم عصارۀ الکلی رزماری در میلیلیتر به هر قسمت اضافه ...
بیشتر
این آزمایش برای بررسی عصارۀ الکلی برگ رزماری بر ذخیرهسازی اسپرم خروس در °C 4 آزمایشی با استفاده از هشت قطعه خروس بالغ انجام شد. گردآوری منی سه روز یک‌بار در پنج نوبت انجام شد. انزالها در هر نوبت پس از تجمیع به شش قسمت تقسیم و مقدار 0 (R0)، 10 (R10)، 20(R20)،30 (R40)، 40 و 50 (R50) میکروگرم عصارۀ الکلی رزماری در میلیلیتر به هر قسمت اضافه شد. سپس نمونهها تا °C 4 سرد شد و بهمدت 72 ساعت در این دما نگهداری شد. در زمانهای 0 (T0)، 24 (T24)، 48 (T48) و 72 (T72) ساعت ذخیرهسازی، سلامت غشای پلاسمایی، زندهمانی (رنگآمیزی هوخست 33258) و تحرک اسپرم ارزیابی شد. در زمان 48 به‌منظور بررسی پراکسیداسیون چربی، غلظت مالوندیآلدهید (MDA) در یک میلیون اسپرم اندازهگیری شد. نتایج نشان داد، غلظت MDA در تیمار R50 (nM 93/0) کمتر از شاهد (nM15/1) و بیشتر از R40 (nM82/0) بود (05/0>P). سلامت غشای پلاسمایی و زندهمانی اسپرم در غلظتهای µg/mL 40 عصارۀ الکلی رزماری (به ترتیب 72/75درصد و 56/73درصد) از غلظتهای 0 (بهترتیب 60/70درصد و 08/69درصد) و µg/mL 10 (به ترتیب 56/71درصد و72/69درصد ) عصاره بیشتر بود (05/0>P). اثر متقابل عصارۀ الکلی رزماری و زمان ذخیرهسازی بر تحرک پیش‌روندۀ اسپرم خروس معنیدار بود (05/0>P). پس از 72 ساعت، تحرک پیش‌روندۀ اسپرم در تیمار R40 (46درصد) بیشتر از تیمارهای R0 (34درصد)، R10 (6/35درصد) و R20 (8/38درصد) بود (05/0>P). بنابراین عصارۀ الکلی رزماری سبب بهبود کیفیت اسپرم خروس طی ذخیرهسازی در °C 4 شد.
مهدی انصاری؛ مهدی ژندی؛ حمید کهرام؛ مجتبی زاغری؛ مصطفی صادقی
چکیده
این پژوهش به‌منظور بررسی تأثیر دی آسپارتیک اسید بر برخی فراسنجههای کیفی اسپرم خروسهای سویۀ راس 308 انجام شد. شمار 30 قطعه خروس با سن 60 هفته به شش گروه دسته‌بندی و به شیوۀ کامل تصادفی درون قفسهای انفرادی منتقل شدند. به همۀ گروههای آزمایشی جیرۀ پایۀ یکسان داده شد و سطوح مختلف دی آسپارتیک اسید شامل: 0 (A-0)، 40 (A-40)، 80 (A-80)، 120 (A-120)، 160 ...
بیشتر
این پژوهش به‌منظور بررسی تأثیر دی آسپارتیک اسید بر برخی فراسنجههای کیفی اسپرم خروسهای سویۀ راس 308 انجام شد. شمار 30 قطعه خروس با سن 60 هفته به شش گروه دسته‌بندی و به شیوۀ کامل تصادفی درون قفسهای انفرادی منتقل شدند. به همۀ گروههای آزمایشی جیرۀ پایۀ یکسان داده شد و سطوح مختلف دی آسپارتیک اسید شامل: 0 (A-0)، 40 (A-40)، 80 (A-80)، 120 (A-120)، 160 (A-160) و 200 (A-200) میلیگرم /کیلوگرم وزن بدن/ روز بهصورت کپسول نیز به آنها خورانده شد. آزمایش پس از دو هفته عادت دهی به مدت شش هفته ادامه یافت. فراسنجههای کیفی اسپرم شامل: حجم منی، جنبایی کل، جنبایی پیشرونده، غلظت، درصد اسپرم‌های نابهنجار، درصد اسپرم‌های زنده و درصد اسپرم‌های دارای غشاء فعال بودند. نتایج این پژوهش گویای تأثیر مثبت دیآسپارتیک اسید بر فراسنجههای کیفی اسپرم خروس بوده بهطوریکه با افزایش میزان مصرف دیآسپارتیک اسید همۀ شاخصهای کیفی اسپرم بهجز درصد اسپرم‌های نابهنجار رو به افزایش گذاشتند. تأثیر سطوح تیمار مورداستفاده بر درصد اسپرم‌های نابهنجار معنیدار نبود (05/0p>). با در نظر گرفتن همۀ شاخصهای ارزیابیشده تیمار A-200 بهطور معنیداری (05/0p
هانیه سادات بنی کمال؛ مهدی ژندی؛ ملک شاکری؛ حسین مروج
چکیده
این مطالعه برای ارزیابی تأثیرات استفاده از سطوح جیره‌ای منبع فسفولیپیدهای فعال در جیرۀ غذایی بر پاسخ سامانۀ ایمنی جوجه‌های گوشتی، با 180 قطعه جوجۀ نر گوشتی سویۀ راس 308 اجرا شد. جیره‌های آزمایشی شامل سطوح 0، 2/0، 4/0، 6/0، 8/0، 1، 2/1، 4/1، 6/1 درصد منبع فسفولیپیدهای فعال به نحوی تهیه شدند که انرژی قابل سوخت‌وساز، پروتئین و سایر مواد مغذی در آنها ...
بیشتر
این مطالعه برای ارزیابی تأثیرات استفاده از سطوح جیره‌ای منبع فسفولیپیدهای فعال در جیرۀ غذایی بر پاسخ سامانۀ ایمنی جوجه‌های گوشتی، با 180 قطعه جوجۀ نر گوشتی سویۀ راس 308 اجرا شد. جیره‌های آزمایشی شامل سطوح 0، 2/0، 4/0، 6/0، 8/0، 1، 2/1، 4/1، 6/1 درصد منبع فسفولیپیدهای فعال به نحوی تهیه شدند که انرژی قابل سوخت‌وساز، پروتئین و سایر مواد مغذی در آنها یکسان بود. خونگیری در 16 روزگی برای سنجش پادتن علیه ویروس نیوکاسل، در 41 روزگی برای سنجش تفریقی گلبولهای سفید و در 36 روزگی و 45 روزگی برای تست تیتر پادتن علیه پادگن گلبول قرمز گوسفند انجام گرفت. نتایج نشان داد که سطح جیره‌ای منبع فسفولیپیدهای فعال بر اندامهای لنفاوی، تعداد هتروفیل، لنفوسیت، مونوسیت، بازوفیل، نسبت هتروفیل به لنفوسیت، تیتر آنتیبادیهای G و M به علاوه تیتر آنتیبادی ضد نیوکاسل اثر معناداری نداشت. در نتیجه، به نظر میرسد که سطوح استفادهشدۀ منبع فسفولیپیدهای فعال، اثری بر فراسنجههای ایمنی ارزیابیشده در این آزمایش نداشتند.
مهرداد معمار؛ احمد زارع شحنه؛ سعید زین الدینی؛ حمید کهرام؛ محمدجواد ضمیری
چکیده
هفتادو دو قطعه خروس 9 ماهه بومی استان فارس به طور تصادفی به 3 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول در برنامه نوری 14 ساعت روشنایی و10 ساعت تاریکی نگهداری شد. گروه دوم در برنامه نوری همانند گروه اول نگهداری شدند و روزانه 3 میلی گرم ملاتونین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به آنها خورانده شد. گروه سوم در برنامه نوری 24 ساعت روشنایی نگهداری شد. از خروسهای ...
بیشتر
هفتادو دو قطعه خروس 9 ماهه بومی استان فارس به طور تصادفی به 3 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول در برنامه نوری 14 ساعت روشنایی و10 ساعت تاریکی نگهداری شد. گروه دوم در برنامه نوری همانند گروه اول نگهداری شدند و روزانه 3 میلی گرم ملاتونین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به آنها خورانده شد. گروه سوم در برنامه نوری 24 ساعت روشنایی نگهداری شد. از خروسهای هر سه گروه در 4 نوبت در فاصله زمانی 20 روز به روش مالش شکمی اسپرم گیری شد و نمونههای منی هر 8 خروس در هر گروه با هم مخلوط شد. به مخلوط منی خروسهای گروه اول به ترتیب 4 و 8 میکرو گرم در میلی لیتر ویتامین E یا 3 و 6 میلی مولار ملاتونین افزوده شد. آنگاه نمونههای منی خروس های هر سه گروه یخ زده شدند و پس از 2 هفته یخگشایی شدند. ویژگی‌های منی مانند pH، جنبایی اسپرم، درصد اسپرم زنده، یکپارچگی غشای1 اسپرم و غلظت مالون دای آلدهاید 2 (MDA) پیش از یخ زدن و پس از یخگشایی اندازه گیری شدند. برهم کنش تیمار و فرآیند یخ زدن تنها برای درصد اسپرم زنده وغلظت MDA معنی دار (05/0>P) بود. افزودن ملاتونین به منی باعث کاهش معنی دار درصد اسپرم زنده نسبت به تیمار شاهد شد در حالی که تنها ویتامین E در غلظت 4 میکرو گرم در میلی لیتر باعث افزایش معنی دار درصد اسپرم زنده نسبت به تیمار شاهد شد. بیشترین و کمترین غلظت MDA به ترتیب در تیمارهای 6 میلی مولار ملاتونین و 4 میکرو گرم در میلی لیتری ویتامین E به دست آمد. یافته های پژوهش کنونی نشان داد که افزودن ویتامین E به منی خروسهای بومی در مقایسه با افزودن ملاتونین به منی، توانست نرخ پراکسیداسیون لیپیدهای غشای اسپرم‌های یخ زده را کاهش دهد و باعث بهبود کیفیت منی پس از یخگشایی شود.
