فخرالدین عابد درگاهی؛ حسن درمانی کوهی؛ رضا حسن ساجدی؛ محمد روستایی علی مهر
چکیده
این آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×3 با دو سطح تزریق کورتیکوسترون (تزریق روغن و تزریق کورتیکوسترون) و سه سطح مصرف پروبیوتیک (1- بدون کاربرد پروبیوتیک، 2 و 3- به ترتیب 105×8/0 و 105×6/1 عدد از اسپور باسیلوس سوبتلیس در هر گرم خوراک) به منظور تعدیل تأثیر تنش القایی تزریق کورتیکوسترون با استفاده از پروبیوتیک در جوجههای ...
بیشتر
این آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×3 با دو سطح تزریق کورتیکوسترون (تزریق روغن و تزریق کورتیکوسترون) و سه سطح مصرف پروبیوتیک (1- بدون کاربرد پروبیوتیک، 2 و 3- به ترتیب 105×8/0 و 105×6/1 عدد از اسپور باسیلوس سوبتلیس در هر گرم خوراک) به منظور تعدیل تأثیر تنش القایی تزریق کورتیکوسترون با استفاده از پروبیوتیک در جوجههای گوشتی انجام شد. هر تیمار در چهار تکرار و در هر تکرار دوازده قطعه جوجه استفاده شد. در سنین 7 تا 9 و نیز 25 تا 27 روزگی دورۀ پرورش تزریق زیرپوستی روغن ذرت با و بدون 2 میلیگرم کورتیکوسترون به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، دو بار در روز انجام شد. تزریق کورتیکوسترون موجب کاهش وزن نسبی و طول رودۀ کوچک در سنین 28 و 42 روزگی شد (05/0P<). وزن نسبی سینه در گروههای تحت تزریق کورتیکوسترون نسبت به گروه تزریق روغن کاهش نشان داد (05/0P<). طول پرزهای قسمت‌های مختلف روده و عیار پادتن علیه واکسن نیوکاسل با تزریق کورتیکوسترون کاهش معنیدار یافت (05/0P<). افزودن پروبیوتیک به جیره، طول پرز در قسمت‌های مختلف روده و نیز وزن نسبی روده را افزایش داد (05/0P<). بازدۀ استفاده از خوراک و میانگین افزایش وزن روزانه در گروههای مصرف‌کنندۀ پروبیوتیک افزایش پیدا کرد (05/0P<). جمعیت باکتریهای کلی‌فرم و لاکتوباسیلوس ایلئوم توسط تزریق کورتیکوسترون تحت تأثیر قرار نگرفت، اما افزودن پروبیوتیک بر آن تأثیر معنیدار داشت (05/0P<). درمجموع نتایج این تحقیق دلالت بر اثرگذاری مثبت پروبیوتیک روی عملکرد و اندازۀ پرزهای رودۀ جوجههای گوشتی تحت تنش القاء شده با تزریق کورتیکوسترون دارد.
عارف محمودتبار؛ محمد امیر کریمی ترشیزی؛ محسن شرفی؛ ناهید مژگانی
چکیده
این آزمایش باهدف بررسی و ارزیابی تأثیر پادزیست (آنتی‌بیوتیک) محرک رشد با برخی زیست‌یار (پروبیوتیک)های داخلی و فرآورده‌های همسان وارداتی بر عملکرد، شاخصهای اقتصادی و ریختشناختی رودۀ کوچک با شمار 540 قطعه جوجۀ یک‌روزۀ گوشتی در قالب طرح کامل تصادفی با شش تیمار و پنج تکرار انجام شد. زیستیارهای پدیگارد و لاکتوفید به‌عنوان ...
بیشتر
این آزمایش باهدف بررسی و ارزیابی تأثیر پادزیست (آنتی‌بیوتیک) محرک رشد با برخی زیست‌یار (پروبیوتیک)های داخلی و فرآورده‌های همسان وارداتی بر عملکرد، شاخصهای اقتصادی و ریختشناختی رودۀ کوچک با شمار 540 قطعه جوجۀ یک‌روزۀ گوشتی در قالب طرح کامل تصادفی با شش تیمار و پنج تکرار انجام شد. زیستیارهای پدیگارد و لاکتوفید به‌عنوان فرآورده‌های داخلی و زیستیارهای باکتوسل و پریمالاک به‌عنوان فرآورده‌های وارداتی استفاده شد. تیمارها شامل: 1- جیرۀ پایه (شاهد) و جیرۀ پایه به همراه 2- پادزیست 3- زیست‌یار باکتوسل 4- زیست‌یار پدیگارد 5- زیست‌یار پریمالاک 6- زیست‌یار لاکتوفید بودند. مقایسۀ مستقل برای مقایسۀ تأثیر زیست‌یار در برابر گروههای شاهد و پادزیست، زیستیارهای ایرانی در برابر وارداتی و زیستیارهای تکسویه در برابر چندسویه استفاده شد. در دورۀ آغازین پریمالاک باعث کاهش و تیمارهای پادزیست و باکتوسل موجب افزایش در خوراک مصرفی و افزایش وزن بدن شدند (05/0>P). این تغییرات تأثیری بر ضریب تبدیل غذایی نداشت (05/0>P). شاخصهای اقتصادی، شاخص تولید و وزن بدن بین تیمارها تفاوت معنیدار نشان ندادند. پادزیست موجب کاهش طول پرز، سطح پرز و عمق کریپت شد و پریمالاک افزایش در ارتفاع و سطح پرز در میان‌روده (ژژونوم) را نشان داد (05/0>P). در مقایسۀ مستقل پادزیست در برابر زیست‌یار موجب بهبود در عملکرد، سود ناخالص و همچنین کاهش در طول میان‌روده، عمق کریپت، ارتفاع و سطح پرز شد (05/0>P). کاهش عمق کریپت در انتهای رودۀ کوچک (ایلئوم) تنها تغییر ایجادشده با مصرف زیستیارهای داخلی در برابر فرآورده‌های وارداتی بود (05/0>P). به‌عنوان نتیجه‌گیری کلی، تفاوت معنیداری بین زیستیارهای ایرانی، وارداتی و پادزیست آزمایشی نسبت به گروه شاهد در شاخصهای عملکردی و اقتصادی در کل دوره مشاهده نشد.
فاطمه قربانی؛ مصطفی محقق
چکیده
هدف از این بررسی ارزیابی بیان ژن تریپسین در بافت پانکراس جوجههای گوشتی تغذیه‌شده با جیره‌های بلوط تانندار بود. در این آزمایش، از سه جیره (شاهد یا کنترل، جیرۀ حاوی 15 درصد و جیرۀ حاوی 20 درصد بلوط) برای تغذیۀ جوجههای گوشتی در طول دورۀ 42 روزه استفاده شد. در روزهای 21 و 42 روزگی، از 36 جوجۀ گوشتی (18 جوجه برای هر زمان، شش جوجه برای هر تیمار) ...
بیشتر
هدف از این بررسی ارزیابی بیان ژن تریپسین در بافت پانکراس جوجههای گوشتی تغذیه‌شده با جیره‌های بلوط تانندار بود. در این آزمایش، از سه جیره (شاهد یا کنترل، جیرۀ حاوی 15 درصد و جیرۀ حاوی 20 درصد بلوط) برای تغذیۀ جوجههای گوشتی در طول دورۀ 42 روزه استفاده شد. در روزهای 21 و 42 روزگی، از 36 جوجۀ گوشتی (18 جوجه برای هر زمان، شش جوجه برای هر تیمار) RNA کل از بافت پانکراس استخراج شد. برای بررسی بیان ژن تریپسین، از ژن بتا اکتین به‌عنوان ژن مرجع استفاده شد. برای تجزیۀ داده‌های بیان ژن از نرم‌افزار REST, 2009, V2.0.13 و SAS استفاده شد. نتایج نشان داد، وزن نسبی پانکراس در سن 21 روزگی در بین تیمارهای آزمایشی تفاوت نداشت، اما در سن 42 روزگی، وزن پانکراس در تیمار 20 درصد نسبت به تیمارهای شاهد و 15 درصد افزایش معنیداری داشت. بیان ژن تریپسین در سن 21 روزگی در تیمار 15 درصد نسبت به تیمار شاهد تغییر معنیداری نداشت اما در همین سن بیان ژن تریپسین در تیمار 20 درصد نسبت به تیمار شاهد به‌طور معنیداری افزایش یافت. در سن 42 روزگی در تیمار 15 و 20 درصد بیان ژن تریپسین نسبت به تیمار شاهد تفاوت معنیداری نداشت. بر پایۀ نتایج این بررسی، در سن 21 روزگی سطح 20 درصد بلوط در جیره منجر به افزایش بیان ژن تریپسین شد، درحالی‌که در سن 42 روزگی استفاده از 15 و 20 درصد بلوط تغییر معنیداری در بیان ژن تریپسین ایجاد نکرد. همچنین، همبستگی معنیداری بین بیان ژن تریپسین در پانکراس و وزن نسبی پانکراس در روز 42 روزگی مشاهده شد (01/0P<).
مهدی هدایتی؛ میلاد منافی؛ شادی الماسی؛ روح الله کریمی
چکیده
این آزمایش برای ارزیابی تأثیر کاربرد عصارۀ متانولی، عصارۀ آبی و تفالۀ انگور یاقوتی (V. venifera) در مقایسه با پاداکسندۀ (آنتی‌اکسیدان) تجاری (BHT) بر شاخصهای عملکردی، ایمنی و پاداکسندگی سرم خون و جمعیت باکتریایی رودۀ کور (سکوم) در جوجههای گوشتی انجام گرفت. 150 قطعه جوجۀ یک روزۀ گوشتی سویۀ راس 308 جنس نر، در پنج گروه آزمایشی، ...
بیشتر
این آزمایش برای ارزیابی تأثیر کاربرد عصارۀ متانولی، عصارۀ آبی و تفالۀ انگور یاقوتی (V. venifera) در مقایسه با پاداکسندۀ (آنتی‌اکسیدان) تجاری (BHT) بر شاخصهای عملکردی، ایمنی و پاداکسندگی سرم خون و جمعیت باکتریایی رودۀ کور (سکوم) در جوجههای گوشتی انجام گرفت. 150 قطعه جوجۀ یک روزۀ گوشتی سویۀ راس 308 جنس نر، در پنج گروه آزمایشی، سه تکرار و ده قطعه جوجه در هر تکرار در قالب طرح کامل تصادفی به مدت 42 روز آزمایش شدند. گروههای آزمایشی شامل: شاهد (جیرۀ پایه بدون هیچ‌گونه افزودنی)؛ جیرۀ پایه به‌همراه 150 ppm عصارۀ متانولی انگور؛ جیرۀ پایه به‌همراه 3 درصد تفالۀ انگور؛ جیرۀ پایه به‌همراه 3 درصد عصارۀ آبی انگور و جیرۀ پایه به‌همراه 200 ppm پاداکسندۀ تجاری BHT بودند. نتایج به‌دست‌آمده از این مطالعه نشان داد، کاربرد 150 ppm عصارۀ متانولی انگور تأثیر معنیداری بر افزایش پاسخ ایمنی علیه ویروس نیوکاسل و آنفلوآنزای پرندگان نسبت به گروه آزمایشی شاهد داشت. استفاده از عصارۀ آبی، تفاله و عصارۀ متانولی انگور در جیره منجر به افزایش معنیداری در فعالیت پاداکسندگی آنزیمهای سوپر‌اکسید‌دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت پاداکسندگی کل در مقایسه با گروه شاهد شد، همچنین استفاده از عصارۀ متانولی انگور منجر به تأثیر معنیداری بر کاهش میزان پراکسیداسیون چربی غشا نیز شد. کاربرد 150 ppm عصارۀ متانولی انگور نیز تأثیر معنیداری بر کاهش میزان ریزجانداران (میکروارگانیسم‌های)سالمونلا، اشرشیاکولی و کلی‌فرمهای موجود در رودۀ کور جوجههای گوشتی داشت. در این مطالعه مشخص شد گروههای آزمایشی به‌کار گرفته تأثیر معنیداری از لحاظ آماری بر فراسنجه‌های عملکردی شامل افزایش وزن بدن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی نداشت. بنابراین با توجه به نتایج به‌دست‌آمده گروههای آزمایشی حاوی تفاله، عصارۀ آبی و عصارۀ متانولی انگور یاقوتی می‌توانند جایگزین مناسبی برای پاداکسندۀ تجاری BHT در نظر گرفته شود.
مازیار محیطی اصلی؛ معین قناعت پرست رشتی؛ میثم توکلی الموتی
چکیده
این آزمایش بهمنظور بررسی تأثیر مکمل بستر بنتونیتسدیم و تراکم گله بر عملکرد و کیفیت بستر با استفاده از 252 قطعه جوجۀ گوشتی در قالب طرح کامل تصادفی با شش تیمار بهصورت فاکتوریل (2×3) و چهار تکرار انجام شد. عامل‌های آزمایشی شامل تراکم در واحد سطح (14؛ تراکم کم و 18؛ تراکم زیاد / پرنده در هر مترمربع) و سه سطح مکمل بستر بنتونیتسدیم ...
بیشتر
این آزمایش بهمنظور بررسی تأثیر مکمل بستر بنتونیتسدیم و تراکم گله بر عملکرد و کیفیت بستر با استفاده از 252 قطعه جوجۀ گوشتی در قالب طرح کامل تصادفی با شش تیمار بهصورت فاکتوریل (2×3) و چهار تکرار انجام شد. عامل‌های آزمایشی شامل تراکم در واحد سطح (14؛ تراکم کم و 18؛ تراکم زیاد / پرنده در هر مترمربع) و سه سطح مکمل بستر بنتونیتسدیم (0، 2 و 4 کیلوگرم در هر مترمربع) بودند. افزایش تراکم سبب افت عملکرد رشد، افزایش رطوبت، pH، شمار اشریشیاکلی و اووسیست بستر، نمرة زخمهای روده، زخم کف پا، مفصل خرگوشی و زخم سینه شد (01/0>P). رطوبت بستر و نمرة زخم کف پا و مفصل خرگوشی با افزودن 2 کیلوگرم مکمل بستر کاهش یافت (01/0>P). افزودن چهار کیلوگرم بنتونیتسدیم سبب کاهش شمار اشریشیاکلی و نیتروژن بستر و بهبود افزایش وزن جوجه‌ها نسبت به گروه شاهد شد (01/0>P). اثر متقابل تراکم و مکمل بستر برای نمرة زخمهای کف پا و مفصل خرگوشی (35 روزگی) معنیدار بود (05/0>P) بهطوریکه در تراکم کم زخمهای ناچیز بود و افزودن مکمل بستر تأثیری بر آن نداشت اما زخمهای پا ناشی از تراکم بالا با افزودن 4 کیلوگرم مکمل بستر کاهش یافت. نتایج نشان میدهد که افزودن مکمل بستر بنتونیتسدیم تأثیر مثبتی بر عملکرد جوجههای گوشتی و کیفیت بستر داشت.
منصور یزدانیار؛ محمد امیر کریمی ترشیزی؛ فرید شریعتمداری
چکیده
سطوح خیساب مایع ذرت در تغذیۀ مرطوب جوجۀ گوشتی بر عملکرد و وزن نسبی اندام‌های داخلی با استفاده از 300 قطعه جوجۀ گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 6 تیمار، 5 تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار بررسی شد. جیره‌های آزمایشی شامل: 1. شاهد-خشک: جیرۀ پایۀ بدون آب و خیساب مایع ذرت، 2. شاهد-مرطوب: جیرۀ پایه با آب و بدون خیساب، 3. جیرۀ مرطوب حاوی 10 درصد ...
بیشتر
سطوح خیساب مایع ذرت در تغذیۀ مرطوب جوجۀ گوشتی بر عملکرد و وزن نسبی اندام‌های داخلی با استفاده از 300 قطعه جوجۀ گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 6 تیمار، 5 تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار بررسی شد. جیره‌های آزمایشی شامل: 1. شاهد-خشک: جیرۀ پایۀ بدون آب و خیساب مایع ذرت، 2. شاهد-مرطوب: جیرۀ پایه با آب و بدون خیساب، 3. جیرۀ مرطوب حاوی 10 درصد خیساب ذرت، 4. جیرۀ مرطوب حاوی 20 درصد خیساب ذرت، 5. جیرۀ مرطوب حاوی 30 درصد خیساب ذرت و 6. جیرۀ مرطوب حاوی 40 درصد خیساب ذرت بودند. در کل دوره افزایش وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی با استفاده از خیساب مایع ذرت بهصورت خطی و درجۀ دو تغییر کرد (01/0>P) و در سطوح بیش از 10 درصد خیساب مایع ذرت عملکرد کاهش یافت (05/0>P). با افزایش سطح خیساب مایع ذرت در جیره‌های مرطوب، وزن نسبی جگر، بورس فابریسیوس و سنگدان به‌طور معناداری کاهش یافت (01/0>P). بر اساس نتایج، استفاده از خیساب مایع ذرت در جیره‌های مرطوب تا سطح 10 درصد جیرۀ غذایی جوجههای گوشتی توصیه میشود.
محمد رضا گنجه؛ محمد سالار معینی
چکیده
این مطالعه بهمنظور بررسی امکان استفاده از پودر و عصارۀ هیدروالکلی زنیان به‌جای آنتی‌بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین بر عملکرد رشد، وزن نسبی اندام‌های داخلی، فراسنجه‌های خونی، فلور میکروبی روده، مورفولوژی پرزهای روده و کیفیت گوشت در جوجههای گوشتی انجام گرفت. این آزمایش با استفاده از 288 قطعه جوجه خروس گوشتی راس 308 در قالب ...
بیشتر
این مطالعه بهمنظور بررسی امکان استفاده از پودر و عصارۀ هیدروالکلی زنیان به‌جای آنتی‌بیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین بر عملکرد رشد، وزن نسبی اندام‌های داخلی، فراسنجه‌های خونی، فلور میکروبی روده، مورفولوژی پرزهای روده و کیفیت گوشت در جوجههای گوشتی انجام گرفت. این آزمایش با استفاده از 288 قطعه جوجه خروس گوشتی راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 8 تیمار، 3 تکرار و 12 پرنده در هر تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیرۀ شاهد (فاقد هرگونه افزودنی)، آنتی‌بیوتیک ویرجینیامایسین (100 میلیگرم در کیلوگرم)، پودر زنیان (1، 2 و 3 درصد جیره) و عصارۀ هیدروالکلی زنیان (150، 250 و 350 میلیگرم در کیلوگرم) بودند. بر اساس نتایج کل دوره، جوجههای تغذیه‌شده با آنتی‌بیوتیک ویرجینیامایسین، 1 درصد پودر زنیان و 350 میلیگرم در کیلوگرم عصارۀ زنیان از افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک بهتری در مقایسه با دیگر گروه‌ها برخوردار بودند (01/0>P). هیچ‌کدام از تیمارها تأثیر معناداری روی فراسنجه‌های خونی و وزن نسبی اجزای لاشه (پشت، قلب، کبد، چربی شکمی، سنگدان و پانکراس) نداشتند. تیمارهای حاوی 1 درصد پودر و تمامی سطوح عصارۀ زنیان جمعیت باکتریهای کلی‌فرم را در مقایسه با شاهد کاهش دادند (01/0>P). تمامی سطوح پودر زنیان طول پرز و عمق کریپت را در مقایسه با تیمار شاهد و آنتی‌بیوتیک ویرجینیامایسین افزایش دادند. استفاده از سطوح 1 و 2 درصدی پودر زنیان و تمامی سطوح عصارۀ زنیان، مقدار اندیس تیوباربیتوریک اسید گوشت را به‌طور معناداری کاهش دادند (01/0>P). در مجموع به نظر می‌رسد می‌توان از 1 درصد پودر و 350 میلیگرم در کیلوگرم عصارۀ زنیان برای جایگزینی آنتی‌بیوتیک‌های محرک رشد به‌خوبی بهره جست.
علی اصغر ساکی؛ مجتبی حقیقت؛ اعظم یوسفی؛ میلاد منافی
چکیده
به منظور بررسی اثر اسیدهای چرب غیراشباع بر ابتلا به آسیت، آزمایشی با استفاده از 136 قطعه جوجه خروس با 2 تیمار و 4 تکرار و 17 جوجه در هر تکرار اجرا شد. تیمارها شامل 1. جیرۀ دارای 4 درصد روغن سویا (نسبت اسیدهای چرب امگا 3 به امگا 6 برابر 112/0) و 2. جیره‌ای با 5/5 درصد روغن طیور (نسبت اسیدهای چرب امگا 3 به امگا 6 برابر 201/0) بود. به منظور القای آسیت از بیست‌و‌یکمین ...
بیشتر
به منظور بررسی اثر اسیدهای چرب غیراشباع بر ابتلا به آسیت، آزمایشی با استفاده از 136 قطعه جوجه خروس با 2 تیمار و 4 تکرار و 17 جوجه در هر تکرار اجرا شد. تیمارها شامل 1. جیرۀ دارای 4 درصد روغن سویا (نسبت اسیدهای چرب امگا 3 به امگا 6 برابر 112/0) و 2. جیره‌ای با 5/5 درصد روغن طیور (نسبت اسیدهای چرب امگا 3 به امگا 6 برابر 201/0) بود. به منظور القای آسیت از بیست‌و‌یکمین روز دمای سالن به 1±15 درجۀ سانتیگراد کاهش یافت. در روز بیستویکم و چهلوهشتم پرورش از 2 پرنده در هر تکرار خون‌گیری شد. در 42 و 48 روزگی از هر تکرار دو پرنده کشتار شد و بعد از خارجکردن قلب، کبد و سرخرگ ششی، نسبت بطن راست به کل بطنها به دست آمد. نتایج نشان داد که جیرۀ حاوی 5/5 درصد روغن طیور ویسکوزیتۀ خون را به‌طور معناداری کاهش داده است (05/0P<) اما مقدار تیروکسین، دمای مقعد و فعالیت آنزیم گلوتامات دهیدروژناز که نشاندهندۀ افزایش سرعت متابولیسم است، در تیمار دارای 5/5 درصد روغن طیور افزایش یافت (05/0P<). از طرفی مالون‌دی‌آلدئید به‌عنوان شاخص استرس اکسیداتیو در تیمار دارای 5/5 درصد روغن طیور افزایش یافت (05/0P<). نتایج نشان داد روغن طیور با نسیت بالای اسید چرب امگا 3 به امگا 6 نتوانسته است تلفات ناشی از آسیت را در مقایسه با روغن سویا کاهش دهد.
ارسلان نباتی؛ سید داود شریفی؛ شکوفه غضنفری
چکیده
تأثیر سطوح مختلف کراتین منوهیدرات و پروتئین جیره بر عملکرد و کیفیت گوشت در جوجههای گوشتی با استفاده از 320 قطعه جوجۀ گوشتی سویۀ راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل 4×2 با دو سطح پروتئین (توصیۀ کاتالوگ سویۀ راس 308 و 10 درصد بیشتر از آن) و چهار سطح کراتین منوهیدرات (صفر، 1/0، 3/0 و 5/0 درصد جیره) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار و 10 قطعه جوجه (به ...
بیشتر
تأثیر سطوح مختلف کراتین منوهیدرات و پروتئین جیره بر عملکرد و کیفیت گوشت در جوجههای گوشتی با استفاده از 320 قطعه جوجۀ گوشتی سویۀ راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل 4×2 با دو سطح پروتئین (توصیۀ کاتالوگ سویۀ راس 308 و 10 درصد بیشتر از آن) و چهار سطح کراتین منوهیدرات (صفر، 1/0، 3/0 و 5/0 درصد جیره) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار و 10 قطعه جوجه (به نسبت مساوی از هر دو جنس) در هر تکرار بررسی شد. صفات مربوط به عملکرد در پایان دوره‌های پرورشی شامل آغازین (10- 0 روزگی)، رشد (24-11 روزگی) و پایانی (42- 25 روزگی) اندازه‌گیری شد. در پایان دورۀ آزمایش پس از کشتار، فراسنجه‌های کیفی گوشت نظیر تغییرات pH، پایداری در برابر اکسیداسیون و ظرفیت نگهداری آب در گوشت سینه و ران اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که درکل دورۀ پرورش (42- 0 روزگی) جیره‌های حاوی پروتئین بالاتر، بیشتر مصرف شدند و افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی بهتری را موجب شدند (05/0 P<). جوجه‌هایی که جیره‌های حاوی 3/0 و 5/0 درصد کراتین منوهیدرات را دریافت کردند، افزایش وزن بیشتر و ضریب تبدیل غذایی بهتری داشتند (05/0 P<). سطوح بالای پروتئین و کراتین منوهیدرات جیره، ظرفیت نگهداری آب گوشت سینه و ران را افزایش داد (05/0 P<). pH گوشت و غلظت مالون‌دی‌آلدئید در گوشت سینه تحت تأثیر سطوح پروتئین و کراتین منوهیدرات جیره قرار نگرفت (05/0P>). بر اساس نتایج این آزمایش، با افزودن 3/0 درصد کراتین منوهیدرات به جیره‌های با سطح پروتئین توصیه‌شده یا 10 درصد بیشتر، عملکرد و کیفیت گوشت جوجههای گوشتی بهبود می‌یابد.
مرضیه ابراهیمی؛ احمد زارع شحنه؛ محمود شیوازاد؛ زربخت انصاری پیرسرائی
چکیده
هدف از مطالعۀ حاضر تعیین تأثیرات سطوح بالای ال-آرژنین بر عملکرد رشد، فراسنجه‌های خونی و کیفیت گوشت لاشه در جوجۀ مرغ‌های گوشتی سویۀ راس در دورۀ آغازین بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجۀ گوشتی یک‌روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیرۀ غذایی (100، 153، 168 و 183 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس) و 4 تکرار از 1 تا 10 روزگی تغذیه شدند. ...
بیشتر
هدف از مطالعۀ حاضر تعیین تأثیرات سطوح بالای ال-آرژنین بر عملکرد رشد، فراسنجه‌های خونی و کیفیت گوشت لاشه در جوجۀ مرغ‌های گوشتی سویۀ راس در دورۀ آغازین بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجۀ گوشتی یک‌روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیرۀ غذایی (100، 153، 168 و 183 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس) و 4 تکرار از 1 تا 10 روزگی تغذیه شدند. در روز دهم آزمایش، وزن جوجه‌ها و مصرف خوراک آن‌ها، اندازه‌گیری و بازده خوراک محاسبه شد. همچنین 3 قطعه جوجه از هر تکرار انتخاب، خون‌گیری و کشتار شدند و وزن ماهیچۀ سینه‌ای و ران، کیفیت گوشت ماهیچۀ سینه‌ای (رنگ، pH و نیروی برش) و فراسنجه‌های خونی ارزیابی شدند. سپس داده‌ها بر اساس رویۀ GLM نرم‌افزار SAS آنالیز شدند. بر اساس نتایج، بیشترین درصد افزایش وزن 10 روزگی (33/2 درصد)، بازده خوراک (35/6 درصد) و وزن نسبی ماهیچۀ سینه‌ای (16/22 درصد) و ماهیچۀ ران (53/17 درصد) در مقایسه با گروه شاهد، در جیرۀ غذایی 168 درصد آرژنین مشاهده شد (05/0 P<). همچنین بیشترین درصد افزایش تری‌یدوتیرونین (45/60 درصد)، تیروکسین (91/26 درصد) و نسبت تری‌یدوتیرونین به تیروکسین (91/25 درصد) پلاسمایی در مقایسه با گروه شاهد، در جیرۀ غذایی 183 درصد آرژنین مشاهده شد (01/0 P<). از سوی دیگر، در جیرۀ غذایی 183 درصد آرژنین، کاهش چشمگیر درصد غلظت‌های کلسترول (93/14 درصد) و تری‌گلیسرید (19/25 درصد) پلاسما، نیروی برش (39/26 درصد) و pH ساعت 24 (05/2 درصد) و ساعت 48 (63/2 درصد) گوشت در مقایسه با گروه شاهد مشاهده شد (05/0 P<). به‌طورکلی نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف مقدار 168 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس، مطلوب‌ترین نتیجه را در بهبود رشد، کمیت و کیفیت گوشت و فراسنجه‌های پلاسمایی دارد.
زهرا خرمی؛ حشمت اله خسروی نیا؛ آرش آذرفر؛ اکبر چراغی
چکیده
این آزمایش با هدف بررسی اثر تزریق روغن زیتون (0 و 7/0 میلی‌لیتر) به درون کیسۀ زرده بر عملکرد تولیدی و افزایش حجم سینه در جوجههای گوشتی متأثر از تنش گرسنگی پس از تفریخ (0، 12، 24، 36، و 48 ساعت) اجرا شد. تعداد 800 قطعه جوجۀ گوشتی یک‌روزه، در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 10 تیمار و 4 تکرار، استفاده شد. وزن زندۀ جوجههای متأثر از 24 و 36 ساعت گرسنگی ...
بیشتر
این آزمایش با هدف بررسی اثر تزریق روغن زیتون (0 و 7/0 میلی‌لیتر) به درون کیسۀ زرده بر عملکرد تولیدی و افزایش حجم سینه در جوجههای گوشتی متأثر از تنش گرسنگی پس از تفریخ (0، 12، 24، 36، و 48 ساعت) اجرا شد. تعداد 800 قطعه جوجۀ گوشتی یک‌روزه، در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 10 تیمار و 4 تکرار، استفاده شد. وزن زندۀ جوجههای متأثر از 24 و 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، در مقایسه با جوجههای گروه شاهد به‌طور معنیداری کمتر بود (P<0.05). طولانیشدن گرسنگی پس از تفریخ تا 48 ساعت، موجب رشد جبرانی در جوجه‌ها شد. تزریق روغن زیتون درون کیسۀ زرده، میزان تلفات را به‌طور معنیداری افزایش داد و بر شاخص راندمان تولید نیز اثر منفی داشت (P<0.05). در 28روزگی، گرسنگی و تزریق روغن زیتون اثر معنیداری بر ابعاد ظاهری سینه و وزن عضلات بزرگ و کوچک سینه نداشت (P<0.05). 24 و 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ تأثیر منفی بر عملکرد جوجه های گوشتی داشت و تزریق 7/0 میلی‌لیتر روغن زیتون درون کیسۀ زرده عملکرد جوجه های گوشتی متأثر از گرسنگی پس از تفریخ را بهبود نداد.
