محمد هادی صادقی؛ محسن ساری؛ طاهره محمدآبادی؛ مرتضی رضائی
چکیده
به‌منظور بررسی تأثیر تغذیه گیاهان شورزیست گتک (Halocnemum strobilaceum) و سیاه شور مصری (aegyptiacaSuaeda) بر عملکرد، قابلیت هضم، فراسنجه‌های خونی و خصوصیات لاشه برههای تغذیهشده با جیرههای پرکنسانتره سی و شش رأس بره نر نژاد عربی با میانگین سنی 2/0±5/4 ماه و وزن 13/1±3/25 کیلوگرم به‌طور تصادفی به‌مدت 80 روز با جیرههای آزمایشی تغذیه شدند. جیره‌ها ...
بیشتر
به‌منظور بررسی تأثیر تغذیه گیاهان شورزیست گتک (Halocnemum strobilaceum) و سیاه شور مصری (aegyptiacaSuaeda) بر عملکرد، قابلیت هضم، فراسنجه‌های خونی و خصوصیات لاشه برههای تغذیهشده با جیرههای پرکنسانتره سی و شش رأس بره نر نژاد عربی با میانگین سنی 2/0±5/4 ماه و وزن 13/1±3/25 کیلوگرم به‌طور تصادفی به‌مدت 80 روز با جیرههای آزمایشی تغذیه شدند. جیره‌ها شامل 1- شاهد، 2- دارای 15 درصد گیاه سیاه شور مصری، 3- دارای 15 درصد گیاه گتک و 4- دارای 15 درصد گیاه سیاه شور مصری و 15 درصد گیاه گتک بود. تیمارها تفاوتی از نظر میانگین ماده خشک مصرفی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی و افزایش وزن نهایی نداشتند. مصرف علوفه شورزیست میزان آب مصرفی را افزایش داد (001/0p <). قابلیت هضم چربی‌خام (001/0p <) و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی در تیمارهای شاهد و تیمار حاوی 15 درصد علوفه گیاه سیاه شور بالاتر از دیگر تیمارها بود (003/0P=). ماده آلی در تیمارهای حاوی 15 درصد گیاه سیاه شور و دارای 15 درصد علوفه گیاه گتک نسبت به تیمارهای دیگر قابلیت هضم بیشتری داشت. غلظت نیتروژن اوره‌ای خون در پلاسمای برههای تیمار 30 درصد گیاه شور نسبت به برههای دیگر کمتر بود (0001/0P=). لاشه بره‌هایی که30 درصد گیاه شور مصرف کردند، چربی کمتر (024/0P=) و گوشت بیشتری داشت (006/0P=). برههای تغذیه شده با 15 درصد سیاه شور، عضله راسته روشن‌تری داشتند (03/0P=). در کل، نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از گیاهان شورزی سیاه شور و گتک جایگزین مخلوط کاه و یونجه در جیره عملکرد پرواری دام را حفظ نموده و چربی لاشه را کاهش می‌دهد.
پوریا دادور؛ طاهره محمدآبادی؛ محسن ساری؛ جمال فیاضی
چکیده
هدف از انجام این پژوهش، بررسی ویژگیهای تخمیر و فعالیت آنزیمهای تجزیه‌کنندۀ الیاف توسط قارچهای بی‌هوازی شکمبۀ شترهای تک کوهانۀ تغذیهشده با علوفههای زراعی و مرتعی بود. ازاین‌رو با استفاده از محیط کشت اختصاصی، مایۀ تلقیح قارچهای بی‌هوازی شکمبه تهیه و گوارش‌پذیری، فعالیت آنزیمی و تولید گاز قارچهای شکمبه بر پایۀ یک آزمایش ...
بیشتر
هدف از انجام این پژوهش، بررسی ویژگیهای تخمیر و فعالیت آنزیمهای تجزیه‌کنندۀ الیاف توسط قارچهای بی‌هوازی شکمبۀ شترهای تک کوهانۀ تغذیهشده با علوفههای زراعی و مرتعی بود. ازاین‌رو با استفاده از محیط کشت اختصاصی، مایۀ تلقیح قارچهای بی‌هوازی شکمبه تهیه و گوارش‌پذیری، فعالیت آنزیمی و تولید گاز قارچهای شکمبه بر پایۀ یک آزمایش فاکتوریل 2×2 تعیین شد. نتایج نشان داد که قابلیت (پتانسیل) تولید گاز در تیمارهای حاوی بسترة (سوبسترای) آتریپلکس بیشتر بود ولی نرخ تولید گاز در تیمارهای دارای کاه گندم بیشتر بود. همچنین کل گاز تولیدی نیز در تیمار دارای مایع شکمبۀ تغذیهشده با علوفۀ مرتع و بسترة آتریپلکس (71/50 میلی‌لیتر) بیشترین بود (01/0P≤). نیتروژن آمونیاکی محیط کشتها در ساعت‌های مختلف آزمایش تحت تأثیر نوع تغذیۀ دامها و نوع بستره قرار گرفت (01/0P≤). نتایج نشان داد که گوارش‌پذیری مادۀ آلی تحت تأثیر نوع مایع شکمبه قرار نگرفت اما با تغییر بستره به‌طور معنیداری در آتریپلکس کاهش یافت. همچنین گوارش‌پذیری مادۀ خشک و دیوارۀ یاخته‌ای در تیمارهای دارای آتریپلکس در پایان آزمایش رو به افزایش بود. فعالیت اندوگلوکاناز و اگزوگلوکاناز قارچهای شکمبه در ساعت‌های پایانی آزمایش در مایع شکمبۀ تغذیهشده با علوفۀ مرتع و بسترة آتریپلکس بیشترین افزایش را داشت (01/0P≤). به نظر میرسد برای سنجش شرایط تخمیر علوفههای شورزی در محیط آزمایشگاه، بهتر باشد از مایع شکمبهای استفاده شود که با بستره سازگاری داشته باشد.
زهرا امینی فرد؛ مرتضی چاجی؛ طاهره محمدآبادی
چکیده
این آزمایش برای شناخت خصوصیات تغذیه‌ای برگ درخت پستة وحشی (خنجوک) با هدف استفاده از آن در جیرة گوسفند انجام شد. در آغاز خصوصیات شیمیایی برگ خنجوک اندازه‌گیری شد. آنگاه جیره‌هایی برای گوسفند حاوی 0، 5، 10، 15، 20، 25 و 30 درصد برگ خنجوک تهیه شدند. برای تعیین بهترین مقدار جایگزینی آن با سیلاژ ذرت با روش تولید گاز، خصوصیات هضم و تخمیر جیره‌ها ...
بیشتر
این آزمایش برای شناخت خصوصیات تغذیه‌ای برگ درخت پستة وحشی (خنجوک) با هدف استفاده از آن در جیرة گوسفند انجام شد. در آغاز خصوصیات شیمیایی برگ خنجوک اندازه‌گیری شد. آنگاه جیره‌هایی برای گوسفند حاوی 0، 5، 10، 15، 20، 25 و 30 درصد برگ خنجوک تهیه شدند. برای تعیین بهترین مقدار جایگزینی آن با سیلاژ ذرت با روش تولید گاز، خصوصیات هضم و تخمیر جیره‌ها بررسی شد. در مرحلة بعد، تأثیر جیرههای برگزیده‌شده از مرحلة آزمایشگاهی (جیره با و بدون 30 درصد برگ خنجوک) بر مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های شکمبهای و خونی ده رأس گوسفند نر عربی در قالب طرح کامل تصادفی بررسی شد. غلظت پروتئین خام، NDF، ADF و تانن برگ خنجوک به ترتیب 88/9، 95/47، 02/39 و 9۰/3 درصد بود. با افزایش درصد برگ خنجوک در جیره، تولید گاز روند کاهشی داشت؛ اما تولید تودة میکروبی و بازدة تولید تودة میکروبی روند افزایشی داشت (05/0P<). مصرف مادة خشک در گوسفندان تغذیهشده با جیرة دارای برگ خنجوک افزایش یافت. تیمارها از نظر قابلیت هضم ظاهری مادة خشک، NDF، ADF و غلظت گلوکز و کلسترول خون اختلاف معنیداری نداشتند (05/0P>). قابلیت هضم پروتئین خام، غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه و نیتروژن اوره‌ای خون در جیرة حاوی برگ خنجوک پایین‌تر بود (05/0P<). به‌طورکلی استفاده از برگ خنجوک تا 30 درصد مادة خشک جیره به‌صورت جایگزین با سیلاژ ذرت تأثیر منفی بر هضم ظاهری، فراسنجه‌های شکمبهای و خونی گوسفندان عربی نداشت.
فاطمه رضایی؛ طاهره محمدابادی؛ مرتضی چاجی؛ محمدرضا مشایخی
چکیده
این آزمایش به‌منظور بررسی تأثیر ترکیبات فنولی پودر گیاه گل میمونی سازوئی (تشنهداری) بر خوراک مصرفی، هضم و تخمیر، روند نشخوار و بوم‌سازگان (اکوسیستم) شکمبة گوسفندان لری- بختیاری طراحی شد. در این آزمایش دوازده رأس بره با سن نزدیک به شش ماه و میانگین وزن 5/1±30 کیلوگرم با جیرههای شاهد (بدون گل میمونی)، 3 و 6 درصد گل میمونی سازوئی برای یک ...
بیشتر
این آزمایش به‌منظور بررسی تأثیر ترکیبات فنولی پودر گیاه گل میمونی سازوئی (تشنهداری) بر خوراک مصرفی، هضم و تخمیر، روند نشخوار و بوم‌سازگان (اکوسیستم) شکمبة گوسفندان لری- بختیاری طراحی شد. در این آزمایش دوازده رأس بره با سن نزدیک به شش ماه و میانگین وزن 5/1±30 کیلوگرم با جیرههای شاهد (بدون گل میمونی)، 3 و 6 درصد گل میمونی سازوئی برای یک ماه تغذیه شدند. مصرف خوراک، قابلیت هضم، فعالیت نشخوار، سوخت‌وسازگر (متابولیت) های خونی و گونههای پروتوزوآ بررسی شدند. نتایج نشان داد استفاده از گیاه گل میمونی تأثیری بر میزان مصرف مادة خشک و مادة آلی، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک نداشت (05/0P). قابلیت هضم NDF و ADF در تیمارهای حاوی گل میمونی سازوئی بیشتر از شاهد بود (05/0>P). میزان نشخوار به ازای مادة خشک و NDF مصرفی در تیمار 3 درصد گل میمونی افزایش یافت (05/0>P). تیمار 6 درصد موجب کاهش معنیدار گلوکز، اوره و کلسترول خون شد (05/0>P). میزان نیتروژن آمونیاکی در تیمار حاوی 6 درصد گل میمونی کاهش معنیداری را در مقایسه با دیگر تیمارها داشت (05/0>P). نتایج نشان داد جمعیت کل پروتوزوآ و گونههای پروتوزوآیی (انتودینیوم، دیپلودینیوم، اپیدینیوم و افریوسکولکس) در تیمارهای حاوی گل میمونی کاهش معنیداری نشان داد (05/0>P). با توجه به تأثیر ترکیبات مؤثرة گیاه کامل گل میمونی سازوئی بر بهبود هضم و تخمیر شکمبهای از جمله کاهش آمونیاک و تولید گاز شاید بتوان میزان کمتر آن (3درصد) را در جیرة گوسفند لری- بختیاری استفاده کرد.
فاطمه شاکرمی؛ مرتضی چاجی؛ موسی اسلامی؛ طاهره محمدآبادی؛ محمد بوجارپور
چکیده
این مطالعه به منظور مقایسة قابلیت هضم پیت نیشکر عمل‌آوری‌شده توسط قارچ‌ها و کل میکروارگانیسم‌های شکمبة گاو و گاومیش انجام شد. قابلیت هضم مادة خشک (DM)، الیاف نامحلول در شویندة خنثی (NDF) و الیاف نامحلول در شویندة اسیدی (ADF) پیت نیشکر عمل‌آوری‌شده توسط کل میکروارگانیسم‌ها و قارچهای شکمبة گاو و گاومیش به روش هضم دو مرحله‌ای، تکنیک ...
بیشتر
این مطالعه به منظور مقایسة قابلیت هضم پیت نیشکر عمل‌آوری‌شده توسط قارچ‌ها و کل میکروارگانیسم‌های شکمبة گاو و گاومیش انجام شد. قابلیت هضم مادة خشک (DM)، الیاف نامحلول در شویندة خنثی (NDF) و الیاف نامحلول در شویندة اسیدی (ADF) پیت نیشکر عمل‌آوری‌شده توسط کل میکروارگانیسم‌ها و قارچهای شکمبة گاو و گاومیش به روش هضم دو مرحله‌ای، تکنیک تولید گاز و کشت اختصاصی قارچهای شکمبه اندازه‌گیری و مقایسه شد. قابلیت هضم آزمایشگاهی مادة خشک، NDF و ADF پیت نیشکر توسط کل میکروارگانیسم‌های شکمبة گاومیش (به ترتیب 62، 31/32 و 22 درصد) بیشتر از گاو (به ترتیب 13/50، 07/27 و 25/16 درصد) بود (05/0P<). صرف نظر از نوع میکروارگانیسم قابلیت هضم مادة خشک NDF و ADF توسط گاومیش (13/54، 51/27 و 86/19 درصد) بیشتر از گاو (69/49، 54/24 و 67/14 درصد) بود (05/0P<). پتانسیل تولید گاز پیت نیشکر عمل‌آوری‌شده در حضور کل میکروارگانیسم‌های مایع شکمبة گاو از نظر عددی بیشتر از گاومیش بود (05/0P>). نرخ تولید گاز توسط کل میکروارگانیسم‌ها و قارچهای شکمبة گاومیش به طور معناداری بیشتر از گاو بود (05/0P<). صرف نظر از نوع میکروارگانیسم، نرخ تولید گاز پیت نیشکر در گاومیش به طور معناداری بیشتر از گاو بود (05/0P<)؛ برعکس پتانسیل تولید گاز در گاو اندکی بیشتر بود (05/0P>). صرف نظر از نوع دام، قابلیت هضم و توان تولید گاز برای کل میکروارگانیسم‌ها بیشتر از قارچ‌ها بود (05/0P<)، اما برای نرخ تولید گاز بین آنها تفاوتی وجود نداشت. در محیط کشت اختصاصی قارچهای شکمبه، قابلیت هضم مادة خشک پیت نیشکر توسط قارچ‌ها در گاومیش در روز دوازدهم به‌طور معناداری بیشتر از گاو بود (05/0P<). تراکم قارچ‌ها در هر میلی‌لیتر مایع شکمبة گاو بیشتر از گاومیش بود (05/0P<). در کل، با وجود تعداد بیشتر قارچهای شکمبة گاو، می‌توان گفت که توان قارچ‌ها و کل میکروارگانیسم‌های شکمبة گاومیش در آزمایش حاضر بیشتر از گاو بود. بنابراین، نتایج برتری گاومیش به گاو هلشتاین در استفاده از مواد فیبری کم‌کیفیت را نشان داد.
