بابک اسفندیاری؛ مجتبی زاغری؛ شیرین هنربخش؛ محمود شیوازاد
چکیده
این پژوهش برای ارزیابی تأثیر باسیلوس سوبتیلیس و لیشنیفرمیس بر عملکرد مرغهای مادر گوشتی و سلامت دستگاه گوارش نتاج آنها انجام شد. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی به‌صورت فاکتوریل 2×2 با استفاده از 336 قطعه مرغ مادر گوشتی (کاب 500) از سن 22 تا 32 هفتگی با چهار تیمار، هفت تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیرۀ پایه بدون ریزجاندار ...
بیشتر
این پژوهش برای ارزیابی تأثیر باسیلوس سوبتیلیس و لیشنیفرمیس بر عملکرد مرغهای مادر گوشتی و سلامت دستگاه گوارش نتاج آنها انجام شد. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی به‌صورت فاکتوریل 2×2 با استفاده از 336 قطعه مرغ مادر گوشتی (کاب 500) از سن 22 تا 32 هفتگی با چهار تیمار، هفت تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیرۀ پایه بدون ریزجاندار سلامتبخش یا زیستیار (پروبیوتیک) و بدون تلقیح سالمونلا انتریتیدیس؛ 2) جیرۀ پایه بدون زیستیار و تلقیح دهانی cfu/bird 106×1 و cfu/bird 108×1 سالمونلا انتریتیدیس در هفتههای 26 و 30؛ 3) جیرۀ پایۀ حاوی 4/0 گرم در کیلوگرم زیستیار و بدون تلقیح سالمونلا انتریتیدیس؛ 4) جیرۀ پایۀ حاوی 4/0 گرم در کیلوگرم زیستیار و تلقیح دهانی cfu/bird106×1 و cfu/bird 108×1 سالمونلا انتریتیدیس در هفتههای 26 و 30 بود. نتایج نشان داد که افزودن زیستیار موجب افزایش وزن نسبی زردۀ تخم‌مرغ و وزن نسبی کبد شد (05/0>P). تلقیح سالمونلا انتریتیدیس، شمار فولیکولهای زرد بزرگ و فولیکولهای زرد کوچک را نسبت به گروه کنترل کاهش داد (05/0>P). به‌طورکلی، کاربرد زیستیار، نتوانست عملکرد مرغ‌هایی را که به سالمونلا آلوده شده بودند، بهبود بخشد.
بهزاد صدیقی؛ محمود شیوازاد؛ مجتبی زاغری
چکیده
در این آزمایش تأثیر سه روش خوراکدهی در چهار تکرار شامل: 1- بدون محدودیت خوراک؛ 2- محدودیت خوراک شش ساعت از 21-7 روزگی و چهار ساعت از 28-21 روزگی؛3- محدودیت خوراک شش ساعت از 14-7 روزگی و چهار ساعت از 21-14 روزگی بر عملکرد و پیشگیری از عارضۀ آسیت شصت قطعه جوجۀ گوشتی نر سویۀ آرین در طول شش هفته با استفاده از طرح بلوکهای کامل تصادفی بررسی شد. در ...
بیشتر
در این آزمایش تأثیر سه روش خوراکدهی در چهار تکرار شامل: 1- بدون محدودیت خوراک؛ 2- محدودیت خوراک شش ساعت از 21-7 روزگی و چهار ساعت از 28-21 روزگی؛3- محدودیت خوراک شش ساعت از 14-7 روزگی و چهار ساعت از 21-14 روزگی بر عملکرد و پیشگیری از عارضۀ آسیت شصت قطعه جوجۀ گوشتی نر سویۀ آرین در طول شش هفته با استفاده از طرح بلوکهای کامل تصادفی بررسی شد. در طول آزمایش وزن بدن، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی، درصد تلفات و شاخص کارایی تولید تعیین شد. در 35 روزگی هماتوکریت و فراسنجههای خونی اندازهگیری شد. در پایان آزمایش ویژگیهای لاشه و نسبت بطن راست به‌کل بطن تعیین و مقایسه شد. محدودیت غذایی افزایش وزن بدن و مصرف خوراک را در کل دوره تحت تأثیر قرار نداد. محدودیت خوراک 21-7 روزگی شاخص تولید را بهبود داد (05/0>P). درصد تلفات ناشی از آسیت با اعمال محدودیت خوراک کاهش یافت (05/0>P). اعمال محدودیت خوراک تفاوت معنیداری بر مقادیر هموگلوبین، گلبول‌های قرمز خون و هماتوکریت نداشت ولی سطح کورتیکوسترون را افزایش داد (05/0>P). هورمون T3 تحت تأثیر محدودیت خوراک قرار نگرفت ولی محدودیت خوراک 21-7 روزگی بیشترین میزان T4 را نسبت به محدودیت 14-7 روزگی داشت (05/0>P) و همچنین نسبت T3 به T4 با اعمال محدودیت خوراک کاهش یافت (05/0>P). با توجه به نتایج محدودیت خوراک شش ساعت از 21-7 روزگی و چهار ساعت از 28-22 روزگی کمترین میزان تلفات ناشی از آسیت را داشت و از سوی دیگر افزایش وزن بدن در کل دورۀ تفاوت معنیداری با گروه شاهد نداشت.
بهزاد صدیقی شیخ حسن؛ محمود شیوازاد؛ مجتبی زاغری
چکیده
در این آزمایش با استفاده از طرح بلوکهای کامل تصادفی تأثیر سه سطح انرژی در چهار تکرار شامل؛ 1-سطح انرژی جیره برابر راهنمای سویۀ آرین، 2-کاهش سطح انرژی جیره به میزان 100 کیلوکالری در دورۀ آغازین و 150 کیلوکالری در دورۀ رشد و پایانی نسبت به راهنمای سویۀ آرین، 3- کاهش سطح انرژی جیره به میزان 200 کیلوکالری در دورۀ آغازین و 300 کیلوکالری در دورۀ ...
بیشتر
در این آزمایش با استفاده از طرح بلوکهای کامل تصادفی تأثیر سه سطح انرژی در چهار تکرار شامل؛ 1-سطح انرژی جیره برابر راهنمای سویۀ آرین، 2-کاهش سطح انرژی جیره به میزان 100 کیلوکالری در دورۀ آغازین و 150 کیلوکالری در دورۀ رشد و پایانی نسبت به راهنمای سویۀ آرین، 3- کاهش سطح انرژی جیره به میزان 200 کیلوکالری در دورۀ آغازین و 300 کیلوکالری در دورۀ رشد و پایانی نسبت به راهنمای سویۀ آرین بر عملکرد و پیشگیری از عارضۀ آسیت 60 قطعه جوجۀ گوشتی نر در طول شش هفته بررسی شد. در طول آزمایش وزن بدن، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی، درصد تلفات و شاخص تولید تعیین شد. در 35 روزگی هماتوکریت و فراسنجههای خونی اندازهگیری شد. در پایان آزمایش ویژگیهای لاشه و نسبت بطن راست به کل بطن تعیین و مقایسه شد. کاهش سطح انرژی جیره افزایش وزن بدن و مصرف خوراک را افزایش داد (05/0>P). هزینۀ خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن با کاهش سطح انرژی جیره کاهش یافت (05/0>P). کاهش انرژی جیره مقادیر هموگلوبین، و هماتوکریت را کاهش داد (05/0>P) و سطح کورتیکواسترون افزایش یافت (05/0>P). هورمون T3 تحت تأثیر کاهش انرژی جیره قرار نگرفت ولی T4 با کاهش سطح انرژی جیره افزایش یافت (05/0>P) و همچنین نسبت T3 به T4 با کاهش سطح انرژی جیره کاهش یافت (05/0>P). با توجه به نتایج کاهش سطح انرژی جیره به‌صورت تیمار شمارۀ 2 (یادشده در بالا) از لحاظ عملکرد و شاخص‌های مرتبط به آسیت بهتر از دو گروه دیگر بود.
مرضیه ابراهیمی؛ احمد زارع شحنه؛ محمود شیوازاد؛ زربخت انصاری پیرسرائی
چکیده
هدف از مطالعۀ حاضر تعیین تأثیرات سطوح بالای ال-آرژنین بر عملکرد رشد، فراسنجههای خونی و کیفیت گوشت لاشه در جوجۀ مرغهای گوشتی سویۀ راس در دورۀ آغازین بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجۀ گوشتی یکروزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیرۀ غذایی (100، 153، 168 و 183 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس) و 4 تکرار از 1 تا 10 روزگی تغذیه شدند. ...
بیشتر
هدف از مطالعۀ حاضر تعیین تأثیرات سطوح بالای ال-آرژنین بر عملکرد رشد، فراسنجههای خونی و کیفیت گوشت لاشه در جوجۀ مرغهای گوشتی سویۀ راس در دورۀ آغازین بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجۀ گوشتی یکروزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیرۀ غذایی (100، 153، 168 و 183 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس) و 4 تکرار از 1 تا 10 روزگی تغذیه شدند. در روز دهم آزمایش، وزن جوجه‌ها و مصرف خوراک آنها، اندازهگیری و بازده خوراک محاسبه شد. همچنین 3 قطعه جوجه از هر تکرار انتخاب، خونگیری و کشتار شدند و وزن ماهیچۀ سینه‌ای و ران، کیفیت گوشت ماهیچۀ سینه‌ای (رنگ، pH و نیروی برش) و فراسنجههای خونی ارزیابی شدند. سپس داده‌ها بر اساس رویۀ GLM نرم‌افزار SAS آنالیز شدند. بر اساس نتایج، بیشترین درصد افزایش وزن 10 روزگی (33/2 درصد)، بازده خوراک (35/6 درصد) و وزن نسبی ماهیچۀ سینه‌ای (16/22 درصد) و ماهیچۀ ران (53/17 درصد) در مقایسه با گروه شاهد، در جیرۀ غذایی 168 درصد آرژنین مشاهده شد (05/0 P<). همچنین بیشترین درصد افزایش تری‌یدوتیرونین (45/60 درصد)، تیروکسین (91/26 درصد) و نسبت تری‌یدوتیرونین به تیروکسین (91/25 درصد) پلاسمایی در مقایسه با گروه شاهد، در جیرۀ غذایی 183 درصد آرژنین مشاهده شد (01/0 P<). از سوی دیگر، در جیرۀ غذایی 183 درصد آرژنین، کاهش چشمگیر درصد غلظت‌های کلسترول (93/14 درصد) و تری‌گلیسرید (19/25 درصد) پلاسما، نیروی برش (39/26 درصد) و pH ساعت 24 (05/2 درصد) و ساعت 48 (63/2 درصد) گوشت در مقایسه با گروه شاهد مشاهده شد (05/0 P<). به‌طورکلی نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف مقدار 168 درصد آرژنین قابل‌هضم بر اساس توصیۀ کاتالوگ راس، مطلوب‌ترین نتیجه را در بهبود رشد، کمیت و کیفیت گوشت و فراسنجههای پلاسمایی دارد.
لیلا لطفی؛ مجتبی زاغری؛ سعید زین الدینی؛ محمود شیوازاد؛ داریوش داوودی
چکیده
این پژوهش به منظور بررسی زیست‌فراهمی منابع مختلف نانو منگنز در مقایسه با میکرو سولفات منگنز، به عنوان منبع استاندارد این ماده، در خوراک طیور و بررسی اثر این مواد بر فراسنجههای استخوانی اجرا شد. 208 قطعه جوجه خروس گوشتی سویة راس 308 در 10 روزگی در طرحی کاملاً تصادفی با 13 گروه آزمایشی، چهار تکرار و چهار پرنده در هر تکرار به مدت 35 روز مطالعه ...
بیشتر
این پژوهش به منظور بررسی زیست‌فراهمی منابع مختلف نانو منگنز در مقایسه با میکرو سولفات منگنز، به عنوان منبع استاندارد این ماده، در خوراک طیور و بررسی اثر این مواد بر فراسنجههای استخوانی اجرا شد. 208 قطعه جوجه خروس گوشتی سویة راس 308 در 10 روزگی در طرحی کاملاً تصادفی با 13 گروه آزمایشی، چهار تکرار و چهار پرنده در هر تکرار به مدت 35 روز مطالعه شدند. ترکیبات منگنز از چهار منبع مختلف (نانو اکسید، نانو کربنات، نانو سولفات و میکرو سولفات منگنز)، در سه سطح (70، 120 و 170 میلی‌گرم در کیلوگرم جیره) به عنوان سطوح درجه‌بندی‌شده به جیره‌هایی حاوی 20 میلی‌گرم در کیلوگرم منگنز (تیمار شاهد)، اضافه شدند و آزادانه در اختیار پرندگان قرار گرفتند. نتایج نشان داد که نانو منگنز در مقایسه با میکرو سولفات منگنز، سبب افزایش معنا‌دار مقاومت استخوان در برابر نیروی فشاری شکننده شد (01/0P<). زیست‌فراهمی ترکیبات مختلف نانو منگنز، در مقایسه با میکرو سولفات منگنز، به طور معنا‌داری بیشتر بود (01/0P<). برای محتوای منگنز استخوان، زیست‌فراهمی نانو سولفات، نانو کربنات و نانو اکسید منگنز در مقایسه با میکرو سولفات منگنز، به ترتیب برابر با 324، 158 و 125 درصد بود. به طور کلی نتایج این بررسی بیانگر قابلیت جایگزینی میکرو سولفات منگنز به وسیلة ترکیبات نانو منگنز در جیره، به منظور کاهش مشکلات پا در جوجههای گوشتی، بدون مشاهدة اثر منفی در عملکرد بود.
مسعود ادیب مرادی؛ مرضیه ابراهیمی؛ احمد زارع شحنه؛ محمود شیوازاد؛ زربخت انصاری پیرسرائی؛ مجید تبیانیان؛ کرامت نوری جلیانی
چکیده
هدف از این پژوهش بررسی تأثیر سطوح بالای اسید آمینۀ ال-آرژنین در دورة آغازین پرورش بر عملکرد رشد، ریخت‌شناسی روده و سامانۀ ایمنی در جوجة مرغهای گوشتی سویة راس بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجه‌مرغ گوشتی 1روزه سویة راس در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار جیرة غذایی تغذیه شدند که هر جیرة غذایی شامل چهار تکرار و هر تکرار برای دوازده قطعه ...
بیشتر
هدف از این پژوهش بررسی تأثیر سطوح بالای اسید آمینۀ ال-آرژنین در دورة آغازین پرورش بر عملکرد رشد، ریخت‌شناسی روده و سامانۀ ایمنی در جوجة مرغهای گوشتی سویة راس بود. در این پژوهش 192 قطعه جوجه‌مرغ گوشتی 1روزه سویة راس در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار جیرة غذایی تغذیه شدند که هر جیرة غذایی شامل چهار تکرار و هر تکرار برای دوازده قطعه جوجه بود. جیرههای غذایی دارای 100 درصد، 153 درصد، 168 درصد و 183 درصد آرژنین قابل هضم بر اساس توصیۀ برنامۀ پرورش راس بودند و از یک تا 10روزگی تغذیه شدند. در روز دهم پژوهش، جوجه‌ها وزنکشی شده و مصرف خوراک آنها اندازهگیری شد. سپس سه جوجه از هر تکرار برای بررسی بافت روده و سامانة ایمنی کشتار شدند. نتایج نشان داد که سطوح بالای آرژنین غذایی تأثیر معنا‌دار افزاینده (01/0 P<) بر وزن 10روزگی، بازده خوراک، شاخصههای سامانة ایمنی، وزن و طول رودة کوچک و طول پرزها و عمق کریپتهای آن داشت. بر اساس نتایج این پژوهش، مصرف 168 درصد آرژنین قابل هضم بر اساس توصیة برنامة پرورش راس، بهترین نتیجه را در بهبود رشد جوجههای گوشتی داشت و همچنین بهبود ویژگیهای طولی و وزنی و بافتشناسی بافت رودة کوچک و صفات ایمنی را به همراه داشت.
ندا شیخ؛ حسین مروج؛ محمود شیوا زاد؛ آرمین توحیدی
چکیده
به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و پروتئین خام جیره بر عملکرد و فراسنجههای خونی بلدرچینهای ژاپنی از 5 تا 41 روزگی، آزمایشی به روش فاکتوریل 5 × 3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و 40 قطعه پرنده در هر تکرار انجام شد. برای این منظور تعداد 15 جیره غذایی حاوی 3 سطح انرژی قابل سوخت و ساز (2800, 2900 و 3000 کیلوکالری ...
بیشتر
به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و پروتئین خام جیره بر عملکرد و فراسنجههای خونی بلدرچینهای ژاپنی از 5 تا 41 روزگی، آزمایشی به روش فاکتوریل 5 × 3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و 40 قطعه پرنده در هر تکرار انجام شد. برای این منظور تعداد 15 جیره غذایی حاوی 3 سطح انرژی قابل سوخت و ساز (2800, 2900 و 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم) و 5 سطح پروتئین خام (22, 23, 24, 25 و 26 درصد) تهیه شد. خونگیری در پایان آزمایش، جهت اندازهگیری غلظت تیروکسین (T4)، ترییودوتیرونین (T3) و کلسترول انجام شد. نتایج نشان داد بین سطوح انرژی و پروتئین اثر متقابل وجود ندارد (05/0 P>). افزایش وزن روزانه در مورد سطح 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم نسبت به دو سطح دیگر بالاتر بود (001/0 P<). همچنین وزن نهایی بدن با افزایش سطح انرژی قابل سوخت و ساز، افزایش پیدا کرد (05/0 P<). ضریب تبدیل غذایی مربوط به سطح 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز در مقایسه با سطح 2800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز کمتر بود (05/0 P<). انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر خوراک مصرفی تاثیر معنیدار نداشت (05/0 P>). غلظت T4 در نرها در مورد سطح 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز نسبت به دو سطح دیگر بالاتر بود (01/0 P<). از سویی دیگر غلظت T3 در نرها در مورد سطح 2800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز نسبت به دو سطح دیگر کمتر بود (001/0 P<). همچنین با افزایش انرژی قابل سوخت و ساز از 2800 به 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم، غلظت T4 در مادهها و کلسترول خون در هر دو جنس افزایش پیدا کرد (05/0 P<). هیچ یک از صفات به غیر از غلظت T4 تحت تاثیر سطوح پروتئین قرار نگرفتند (05/0 P>). غلظت تیروکسین در نرها در مورد جیرههای حاوی 26 درصد پروتئین خام نسبت به جیرههای حاوی 22 و 23 درصد پروتئین خام بالاتر بود (05/0 P<). همچنین بلدرچینهای مادهای که جیرههای حاوی 25 و 26 درصد پروتئین خام را دریافت کرده بودند نسبت به بلدرچینهایی که با جیرههای حاوی 22 و 23 درصد پروتئین خام تغذیه شده بودند غلظت تیروکسین بالاتری داشتند (01/0 P<).
شیلا هادی نیا؛ محمود شیوازاد؛ حسین مروج
چکیده
تعداد160 قطعه جوجه نر(راس 308) در سن 4 روزگی در قالب طرح کاملاً تصادفی به 8 تیمار و 4 تکرار برای هر تیمار در قفس¬های آزمایشی تقسیم شدند. جیره¬های آزمایشی شامل: تیمار 1: جیره پایه بدون متیونین افزودنی (شاهد)، تیمار 2: جیره پایه + 06/0، تیمار 3: جیره پایه + 11/0، تیمار 4: جیره پایه + 17/0درصد متیونین سنتتیک، تیمار 5: جیره پایه+ 06/0، تیمار 6: جیره پایه + 11/0، ...
بیشتر
تعداد160 قطعه جوجه نر(راس 308) در سن 4 روزگی در قالب طرح کاملاً تصادفی به 8 تیمار و 4 تکرار برای هر تیمار در قفس¬های آزمایشی تقسیم شدند. جیره¬های آزمایشی شامل: تیمار 1: جیره پایه بدون متیونین افزودنی (شاهد)، تیمار 2: جیره پایه + 06/0، تیمار 3: جیره پایه + 11/0، تیمار 4: جیره پایه + 17/0درصد متیونین سنتتیک، تیمار 5: جیره پایه+ 06/0، تیمار 6: جیره پایه + 11/0، تیمار 7: جیره پایه + 17/0، تیمار 8: جیره پایه +22/0درصد متیونین گیاهی بودند. در سنین 28 و 42 روزگی به منظور ارزیابی پاسخ سیستم ایمنی ازتست آنتی¬بادی علیه آنتی¬ژن گلبول قرمز گوسفند (SRBC) و تست ایمنی 1-کلرو 2و3 دی نیترو بنزن (DNCB) استفاده شد. تابعیت چندگانه نمایی و چندگانه خطی برای تعیین کارایی زیستی متیونین گیاهی نسبت به متیونین سنتتیک بر پایه عملکرد رشد و سیستم ایمنی جوجه¬های گوشتی به کار گرفته شد. نتایج آزمایش نشان داد افزایش وزن و خوراک مصرفی جوجه¬های گوشتی بدون در نظر گرفتن نوع منبع متیونین دریافتی نسبت به جیره پایه بهبود یافت. نتایج سیستم ایمنی در سن 28 روزگی پاسخ معنی¬داری را نشان نداد ( 05/0p>) درحالیکه در سن 42 روزگی، جوجه¬های گوشتی تحت تاثیر سطوح افزایشی منابع متیونین قرار گرفتند.
مرضیه ابراهیمی؛ احمد زارع شحنه؛ محمود شیوازاد؛ زربخت انصاری پیرسرائی؛ مجید تبیانیان؛ مسعود ادیب مرادی؛ کرامت نوریجلیانی
چکیده
چکیده
هدف از مطالعه حاضر تعیین اثرات سطوح مختلف ال-آرژنین بر عملکرد رشد، صفات لاشه‌ای و فراسنجههای خون در جوجه مرغهای گوشتی سویه راس در دوره آغازین بود. در این آزمایش تعداد 192 جوجه مرغ گوشتی یک روزه سویه راس در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 جیره غذایی تغذیه شدند که هر جیره غذایی شامل 4 تکرار بود. جیرههای غذائی حاوی مقادیر ...
بیشتر
چکیده
هدف از مطالعه حاضر تعیین اثرات سطوح مختلف ال-آرژنین بر عملکرد رشد، صفات لاشه‌ای و فراسنجههای خون در جوجه مرغهای گوشتی سویه راس در دوره آغازین بود. در این آزمایش تعداد 192 جوجه مرغ گوشتی یک روزه سویه راس در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 جیره غذایی تغذیه شدند که هر جیره غذایی شامل 4 تکرار بود. جیرههای غذائی حاوی مقادیر 100%، 153%، 168% و 183 % آرژنین قابل هضم بر اساس توصیه کاتالوگ راس بودند و از 1 تا 10 روزگی تغذیه شدند. در روز دهم آزمایش، تعداد سه جوجه از هر تکرار به صورت تصادفی انتخاب، نمونه‌های خون از هر کدام جمع آوری شده و کشتار شدند تا صفات لاشه و پارامترهای خونی مورد اندازهگیری قرار گیرد. نتایج نشان دادند که جیره غذایی آرژنین اثر معنیدار افزاینده (05/0 P<) بر وزن 10 روزگی، افزایش وزن روزانه، بازده خوراک، وزن لاشه، بازده لاشه، وزن و ضخامت ماهیچه سینه‌ای، وزن ران، وزن قلب، وزن و طول دئودنوم، ژژنوم و ایلئوم داشت، در حالی که وزن چربی شکمی لاشه کاهش (05/0 P<) یافت. همچنین مکمل آرژنین غلظت‌های پلاسمائی تری‌یدوتیرونین (T3) و تیروکسین (T4) را افزایش (05/0 P<) داد، ولی غلظت‌های پلاسمائی کلسترول، تری‌گلیسرید و اوره را کاهش (05/0 P<) داد. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، مصرف میزان 168% آرژنین قابل هضم بر اساس توصیه کاتالوگ راس، بهترین نتیجه را در بهبود رشد و صفات لاشه و در جیره حاوی 183 % آرژنین قابل هضم بر اساس توصیه کاتالوگ راس، بیشترین کاهش چربی لاشه را در پی داشته است.
مجتبی ایاز؛ محمود شیوازاد؛ محمد حسین شهیر؛ علی حاجی بابایی؛ سید عبداله حسینی
چکیده
هدف از انجام این تحقیق تعیین مقدار انرژی قابل متابولیسم ظاهری و ظاهری تصحیح شده بر حسب نیتروژن (AME و AMEn) و همچنین مقدار انرژی قابل متابولیسم حقیقی و حقیقی تصحیح شده بر حسب نیتروژن (TME و TMEn) تفاله چغندر قند در شترمرغ های نر 3 ماهه بود. تفاله چغندر قند در سطوح صفر، 15، 30 و 40 درصد در جیره پایه جایگزین شد. در تعیین AME و AMEn با استفاده از معرف، ...
بیشتر
هدف از انجام این تحقیق تعیین مقدار انرژی قابل متابولیسم ظاهری و ظاهری تصحیح شده بر حسب نیتروژن (AME و AMEn) و همچنین مقدار انرژی قابل متابولیسم حقیقی و حقیقی تصحیح شده بر حسب نیتروژن (TME و TMEn) تفاله چغندر قند در شترمرغ های نر 3 ماهه بود. تفاله چغندر قند در سطوح صفر، 15، 30 و 40 درصد در جیره پایه جایگزین شد. در تعیین AME و AMEn با استفاده از معرف، تفاله چغندر قند تنها در سطح 40 درصد در جیره پایه جایگزین گردید. به منظور انجام این آزمایش در روش جمع آوری کل فضولات و روش استفاده از معرف به ترتیب از 16 و 8 قطعه جوجه شترمرغ 3 ماهه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار استفاده شد. اندازه گیری مقدار AME تفاله چغندر قند به دو روش خورانیدن معرف اکسید کروم و جمع آوری کل فضولات انجام شد که مقادیر به دست آمده برای این دو روش در سطح 40 درصد به ترتیب 238 ± 3199 و 95 ± 2902 کیلوکالری بر کیلوگرم بود. مقدار AMEn در دو روش مذکور در سطح 40 درصد به ترتیب 214 ± 3125 و 86 ± 2798 کیلوکالری بر کیلوگرم برآورد گردید. اندازه گیری مقدار TME و TMEn تفاله چغندر قند در این آزمایش با استفاده از مقادیر سطوح مختلف ماده آزمایشی توسط روش رگرسیونی به ترتیب 3215 و 3134 کیلوکالری بر کیلوگرم به دست آمد. نتایج حاصله نشان داد که اعداد مربوط به AME و TME و اشکال تصحیح شده آن ها براساس نیتروژن که در جداول احتیاجات مرغ ارائه شده اند بسیار پایین تر از اعداد انرژی قابل متابولیسم مواد خوراکی به دست آمده در شترمرغ است و برای مراحل ابتدایی رشد شترمرغ قابل استفاده نبوده و لذا تعیین انرژی قابل متابولیسم اقلام خوراکی مورد استفاده در تغذیه برای شترمرغ الزامی می باشد.
مسعود برزگر؛ حسین مروج؛ محمود شیوازاد
چکیده
در این آزمایش اثر سطوح مختلف مکمل ویتامینی بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجههای گوشتی تغذیه شده با جیرههای بر پایه گندم و سویا از سن 22 تا 42 روزگی روی بستر بررسی شد. این آزمایش با 400 قطعه پرنده به صورت طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار و 4 تکرار و 10 پرنده به ازای هر تکرار صورت گرفت. تیمارهای این آزمایش شامل سطوح مختلف مکمل ویتامینی و روزهای ...
بیشتر
در این آزمایش اثر سطوح مختلف مکمل ویتامینی بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجههای گوشتی تغذیه شده با جیرههای بر پایه گندم و سویا از سن 22 تا 42 روزگی روی بستر بررسی شد. این آزمایش با 400 قطعه پرنده به صورت طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار و 4 تکرار و 10 پرنده به ازای هر تکرار صورت گرفت. تیمارهای این آزمایش شامل سطوح مختلف مکمل ویتامینی و روزهای مختلف دسترسی به مکمل بوده است به صورتیکه، تیمار یک جیره فاقد مکمل ویتامینی، تیمارهای 2، 3 و 4 جیرههای حاوی 33/33% مکمل ویتامینی، تیمارهای 5، 6 و 7 جیرههای حاوی 66/66% مکمل ویتامینی و تیمارهای 8، 9 و 10 جیرههای حاوی 100% مکمل ویتامینی، که تیمارهای 2، 5 و 8 فقط از روزهای 22 تا 28، تیمارهای 3، 6 و 9 از روزهای 22 تا 35 و تیمارهای 4، 7 و 10 فقط از روزهای 22 تا 42 در دسترس پرنده ها قرار گرفت. در پایان دوره آزمایش وزن پرندهها در هر تکرار، میانگین خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی محاسبه شد. همچنین در پایان 42 روزگی از هر تکرار دو پرنده انتخاب و کشتار شد تا فراسنجههای مربوط به لاشه (بازده لاشه، درصد سینه، درصد ران، درصد قلب، درصد کبد، درصد چربی شکمی) اندازهگیری شود. نتایج نشان داد که بین تیمارها تفاوت معنیداری در میانگین افزایش وزن روزانه، میانگین خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی و همچنین خصوصیات لاشه وجود نداشت. بنابراین توصیه میشود که میتوان مکمل ویتامینی را از سه هفته آخر دوره پرورش (42-22 روزگی) از جیرهها حذف نمود.
شیلا هادی نیا؛ محمود شیوازاد؛ حسین مروج؛ مجید اله یاری شهراسب
چکیده
این پژوهش به منظور مقایسه تاثیرگذاری سطوح مختلف متیونین گیاهی و سنتتیک بر عملکرد رشد و پاسخ ایمنی جوجههای گوشتی تغذیه شده با جیرههای بر پایه ذرت و کنجاله سویا انجام گرفت. در این آزمایش تعداد 225 قطعه جوجه خروس سه روزه سویه راس 308 به 9 تیمار و 5 تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی در واحدهای آزمایشی (قفس) توزیع شدند. تیمارها شامل سطوح افزایش ...
بیشتر
این پژوهش به منظور مقایسه تاثیرگذاری سطوح مختلف متیونین گیاهی و سنتتیک بر عملکرد رشد و پاسخ ایمنی جوجههای گوشتی تغذیه شده با جیرههای بر پایه ذرت و کنجاله سویا انجام گرفت. در این آزمایش تعداد 225 قطعه جوجه خروس سه روزه سویه راس 308 به 9 تیمار و 5 تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی در واحدهای آزمایشی (قفس) توزیع شدند. تیمارها شامل سطوح افزایش تدریجی از هر یک از دو منبع متیونین گیاهی و سنتتیک طی سه دوره پرورشی بودند. تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار 1: جیره پایه بدون متیونین افزودنی (شاهد)، تیمار 2: جیره پایه + 07/0، 06/0 و 05/0، تیمار 3: جیره پایه + 15/0، 11/0 و 10/0، تیمار 4: جیره پایه + 22/0، 17/0 و 14/0، تیمار 5: جیره پایه + 29/0، 23/0 و 19/0 درصد متیونین سنتتیک به ترتیب برای دوره آغازین، رشد و پایانی، تیمار 6: جیره پایه + 07/0، 06/0 و 05/0، تیمار 7: جیره پایه + 15/0، 11/0 و 10/0، تیمار 8: جیره پایه + 22/0، 17/0 و 14/0 و تیمار 9: جیره پایه + 29/0، 23/0 و 19/0درصد متیونین گیاهی به ترتیب برای دوره آغازین، رشد و پایانی. مصرف خوراک، افزایش وزن روزانه در طی سه دوره پرورش اندازهگیری شد و ضریب تبدیل غذایی محاسبه گردید. به منظور ارزیابی پاسخ سیستم ایمنی در سنین 28 و 42 روزگی از دو آزمایش هموگلوتیناسیون علیه آنتی‌ژن گلبول قرمز گوسفند (SRBC) و پاسخ به محلول 1-کلرو2-3- دی نیتروبنزن (DNCB) استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشترین میانگین افزایش وزن پایانی مربوط به 2 سطح بالای متیونین سنتتیک و گیاهی می‌باشد که با سایر تیمارها اختلاف معنیداری داشتند درحالیکه کمترین میانگین افزایش وزن پایانی مربوط به سطح بالای متیونین سنتتیک می‌باشد. پرندگانی که از جیره پایه + 15/0، 11/0 و 10/0 درصد متیونین سنتتیک بترتیب برای دوره آغازین، رشد و پایانی و همچنین جیره پایه + 22/0، 17/0 و 14/0 درصد متیونین گیاهی بترتیب برای دوره آغازین، رشد و پایانی تغذیه نمودند، دارای بهترین عملکرد تولیدی و پاسخ سیستم ایمنی بودند. لذا با توجه به نتایج آزمایش به نظر می‌رسد امکان جایگزینی متیونین با منشاء گیاهی با متیونین سنتتیک وجود داشته باشد.
محمدحسین شهیر؛ وریا عندلیبی؛ محمود شیوازاد؛ افشین حیدری نیا؛ امید افسریان
چکیده
این تحقیق به منظور ارزیابی اثرات سطوح مختلف دانه خام کلزا با و بدون افزودن مولتی آنزیم در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل 6×2 با 2 سطح آنزیم (با و بدون آنزیم) و 6 سطح دانه خام کلزا (صفر، 5، 10، 15، 20 و 25 درصد) با 432 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه انجام گرفت. جیرههای آزمایشی در دو دوره 21-14روزگی و 42-21روزگی در اختیار جوجه‌ها قرار گرفت. نتایج ...
بیشتر
این تحقیق به منظور ارزیابی اثرات سطوح مختلف دانه خام کلزا با و بدون افزودن مولتی آنزیم در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل 6×2 با 2 سطح آنزیم (با و بدون آنزیم) و 6 سطح دانه خام کلزا (صفر، 5، 10، 15، 20 و 25 درصد) با 432 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه انجام گرفت. جیرههای آزمایشی در دو دوره 21-14روزگی و 42-21روزگی در اختیار جوجه‌ها قرار گرفت. نتایج نشان داد که سطح 5 درصد دانه خام کلزا (با و بدون افزودن آنزیم) سبب بهبود افزایش وزن و ضریب تبدیل نسبت به سایر سطوح جایگزینی دانه خام کلزا گردید (05/0P
ایمان حاج خدادادی؛ حسین مروج؛ محمود شیوازاد؛ احمد زارع شحنه
چکیده
در این تحقیق نیاز اسید آمینه لیزین در بلدرچینهای ژاپنی نر و ماده، بر اساس فراسنجههای عملکردی و صفات مربوط به لاشه، در قالب طرح کاملا" تصادفی تعیین گردید. سطوح لیزین کل، شامل 6 سطح 00/1، 15/1، 30/1، 45/1، 60/1، 75/1 درصد بود که با فواصل ثابت 15/0، از سطح لیزین در جیره پایه تهیه شد. سایر اسید آمینه‌های ضروری به میزان مساوی یا بالاتر از نیاز های ارائه ...
بیشتر
در این تحقیق نیاز اسید آمینه لیزین در بلدرچینهای ژاپنی نر و ماده، بر اساس فراسنجههای عملکردی و صفات مربوط به لاشه، در قالب طرح کاملا" تصادفی تعیین گردید. سطوح لیزین کل، شامل 6 سطح 00/1، 15/1، 30/1، 45/1، 60/1، 75/1 درصد بود که با فواصل ثابت 15/0، از سطح لیزین در جیره پایه تهیه شد. سایر اسید آمینه‌های ضروری به میزان مساوی یا بالاتر از نیاز های ارائه شده در (1994 NRC ) تامین گردید. در این آزمایش، هر تیمار دارای 5 تکرار و هرتکرار شامل 50 پرنده از مخلوط هر دو جنس بود. جیرههای آزمایشی، در دوره 24-3 روزگی به پرندهها اختصاص داده شد. در تحقیق حاضر از روش معادله تابعیت درجه دوم، برای تعیین نیاز لیزین با توجه به فراسنجههای مختلف، استفاده گردید. وزن بدن در 24روزگی، افزایش وزن، مصرف خوراک و درصد تلفات بطور معنیداری تحت تاثیر سطوح مختلف لیزین، قرار گرفتند (05/0 >P ). در بلدرچینهای ژاپنی ماده، بین تیمارهای مختلف، از نظر وزن لاشه و سینه تفاوت معنیداری وجود داشت(05/0 > P) در حالی که صفات وزن ران، درصد لاشه، سینه و ران، تفاوت معنیداری نداشتند(05/0 < P). در بلدرچینهای ژاپنی نر، بین تیمارهای آزمایشی در مورد صفاتی چون وزن و درصد لاشه، سینه و ران، اختلاف معنیداری وجود داشت(05/0 >P). بر اساس معادله تابعیت درجه دوم، نیاز لیزین برای فراسنجههای عملکردی، در بلدرچینهای ژاپنی بصورت مخلوط دو جنس، 48/1 درصد تعیین شد. همچنین نیاز لیزین بر اساس معادله تابعیت درجه دوم، برای صفات مربوط به کشتار، در بلدرچینهای ژاپنی ماده 48/1 درصد و در بلدرچینهای ژاپنی نر 54/1 درصد بود. میانگین نیاز لیزین در دو جنس، وقتی صفات مربوط به کشتار مثل وزن لاشه، سینه و ران بعنوان پاسخ در نظر گرفته شوند (51/1درصد)، بالاتر از نیاز بر اساس فراسنجههای عملکردی (48/1درصد)، خواهد بود. جداول احتیاجات 1994 NRC نیاز لیزین را بطور کلی در دوره 6-0 هفتگی به میزان30/1 درصد ارائه کرده است ولی با توجه به نتایج این تحقیق، برای حداکثر شدن عملکرد پرنده در دوره آغازین، نیاز لیزین بیشتر از سطح پیشنهادی 1994NRC خواهد بود.
مجید اله یاری شهراسب؛ حسین مروج؛ محمود شیوازاد
چکیده
دو آزمایش جهت مقایسه اثر سطوح مختلف مکمل ویتامینه در دو سیستم پرورش بستر و قفس بر عملکرد و پراکسیداسیون لیپیدی گوشت جوجههای گوشتی تغذیه شده با جیرههای تنظیم شده بر پایه گندم و جو از سن 29 تا 42 روزگی انجام گرفت. آزمایش اول، با استفاده از 288 قطعه جوجه نر سویه راس 308 با چهار تیمار و چهار تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی روی بستر اجرا شد. ...
بیشتر
دو آزمایش جهت مقایسه اثر سطوح مختلف مکمل ویتامینه در دو سیستم پرورش بستر و قفس بر عملکرد و پراکسیداسیون لیپیدی گوشت جوجههای گوشتی تغذیه شده با جیرههای تنظیم شده بر پایه گندم و جو از سن 29 تا 42 روزگی انجام گرفت. آزمایش اول، با استفاده از 288 قطعه جوجه نر سویه راس 308 با چهار تیمار و چهار تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی روی بستر اجرا شد. آزمایش دوم، همزمان با آزمایش اول، با استفاده از 64 قطعه جوجه در قفس‌‌های پرورشی با چهار تیمار و چهار تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل 4 جیره حاوی سطوح صفر، 33/33، 66/66 و 100 درصد مکمل ویتامینه بود. در سنین 35 و 42 روزگی، وزن و خوراک مصرفی هر تکرار محاسبه و وزن لاشه، درصد چربی محوطه بطنی، میزان آنزیم‌های آسپارتاتآمینوترانسفراز (AST) و آلکالینفسفاتاز (ALP) اندازهگیری شد. همچنین، پس از کشتار، ران پرندگان به منظور ارزیابی میزان پراکسیداسیون لیپیدی به مدت 6 ماه در دمای 20- درجه سانتیگراد منجمد شد. براساس نتایج آزمایش اول، میزان پراکسیداسیون لیپیدی و AST در مقطع زمانی 36 تا 42 روزگی تحت تاثیر تیمار فاقد مکمل ویتامینه قرار گرفت (05/0P
احمد ملک زادگان؛ مجتبی زاغری؛ محمود شیوازاد
دوره 42، شماره 4 ، اسفند 1390، ، صفحه 321-327
چکیده
هدف از این پژوهش برآورد انرژی قابل متابولیسم معادل مولتی‌آنزیم ناتوزیم P بود. برای انجام این آزمایش از تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی یکروزه نر سویه راس 308 استفاده شد. در این آزمایش 4 سطح انرژی قابل متابولیسم به صورت سطوح افزایشی مورد استفاده قرار گرفت و میزان سایر مواد مغذی در بین تمام جیرهها یکسان بود. علاوه بر این، 4 سطح آنزیم نیز به جیره ...
بیشتر
هدف از این پژوهش برآورد انرژی قابل متابولیسم معادل مولتی‌آنزیم ناتوزیم P بود. برای انجام این آزمایش از تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی یکروزه نر سویه راس 308 استفاده شد. در این آزمایش 4 سطح انرژی قابل متابولیسم به صورت سطوح افزایشی مورد استفاده قرار گرفت و میزان سایر مواد مغذی در بین تمام جیرهها یکسان بود. علاوه بر این، 4 سطح آنزیم نیز به جیره پایه (جیره حاوی کمترین سطح انرژی قابل متابولیسم) افزوده شد. هر یک از تیمارها دارای 4 تکرار و هر تکرار شامل 5 جوجه بود. افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در سنین 28 و 42 روزگی مورد اندازهگیری قرار گرفت. روابط تابعیت بین متغیر وابسته (وزن بدن) و متغیرهای مستقل (سطوح انرژی و آنزیم) بطور جداگانه برآورد گردید. میزان انرژی قابل متابولیسمی معادل آنزیم از مساوی قرار دادن روابط تابعیت به دست آمده از سطوح مختلف انرژی قابل متابولیسم و آنزیم و کسر نمودن از مقدار انرژی قابل متابولیسم موجود در جیره پایه تعیین شد. در این آزمایش افزایش سطوح انرژی قابل متابولیسم موجب بهبود عملکرد شد. افزودن آنزیم به جیره پایه نیز موجب بهبود قابلیت استفاده از انرژی گردید. معادل انرژی قابل متابولیسم آنزیم ناتوزیم P معادل 77066 تا سن 28 روزگی و 93080 کیلوکالری در کیلوگرم از 28 تا 42 روزگی برآورد شد.
سید عبداله حسینی؛ مجتبی زاغری؛ هوشنگ لطف الهیان؛ محمود شیوازاد؛ حسین مروج
دوره 42، شماره 4 ، اسفند 1390، ، صفحه 329-336
چکیده
به منظور تعیین سطح مناسب متیونین در جیره مرغهای مادر گوشتی آرین، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار (جیرهها حاوی سطوح 2/0، 25/0، 3/0، 35/0، 4/0 و 45/0 درصد متیونین)، با 5 تکرار و 7 قطعه مرغ و یک قطعه خروس در هر تکرار به مدت 8 هفته (35-28 هفتگی) انجام شد. جیرهها از لحاظ مواد مغذی یکسان بودند به‌طوری که تنها عامل متغیر میزان متیونین موجود ...
بیشتر
به منظور تعیین سطح مناسب متیونین در جیره مرغهای مادر گوشتی آرین، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار (جیرهها حاوی سطوح 2/0، 25/0، 3/0، 35/0، 4/0 و 45/0 درصد متیونین)، با 5 تکرار و 7 قطعه مرغ و یک قطعه خروس در هر تکرار به مدت 8 هفته (35-28 هفتگی) انجام شد. جیرهها از لحاظ مواد مغذی یکسان بودند به‌طوری که تنها عامل متغیر میزان متیونین موجود در جیرهها بود. در طول دوره آزمایش صفات تولید تخم‌مرغ، وزن تخم‌مرغ و تلفات، توده تخم‌مرغ تولیدی، محتوی تخم‌مرغ و ضریب تبدیل غذایی، میزان جوجه درآوری، درصد تخم‌مرغ‌های قابل جوجه‌کشی، درصد تخم‌مرغ‌های نطفه دار، درصد جوجههای درجه 1 و 2، وزن جوجه‌ها و خواص کیفی تخم‌مرغ مورد بررسی قرار گرفت. در پایان برای تعیین بهترین سطح از روش مدیریتی Simple additive weighted ((SAW، Technique for Order Preference by Similarity to Ideal TOPSIS) Solution) و روش اقتصادی استفاده شد. در این روش برای انتخاب بهترین تیمار از صفاتی که در تجزیه و تحلیل آماری تفاوت معنیدار داشتند، استفاده شد. صفاتی چون درصد تولید، وزن توده تخم‌مرغ، محتوی تخم‌مرغ، ضریب تبدیل، واحد هاو، تخم‌مرغ قابل جوجه‌کشی و تیتر پاسخ به گلبول قرمز گوسفندی (SRBC) مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس نتایج حاصله سطح مناسب متیونین در مرغهای مادر گوشتی با استفاده از روش مدیریتی SAW و TOPSIS و روش اقتصادی به ترتیب 329/0، 297/0 و 307/0 درصد جیره مرغهای مادر بود. لذا بر اساس نتایج این تحقیق، بهترین سطح متیونین در جیره مرغهای مادر 33/0- 3/0 درصد است.
حامد صالحی؛ سعید زین الدینی؛ آرمین توحیدی؛ محمود شیوازاد
دوره 42، شماره 4 ، اسفند 1390، ، صفحه 369-377
چکیده
این آزمایش جهت مطالعه تأثیر جایگزینی سطوح مختلف روغن ماهی در مقایسه با روغن گیاهی، بر ترکیب اسیدهای چرب لاشه و طعم گوشت جوجههای گوشتی انجام شد. سطوح مختلف روغن ماهی شامل صفر، یک، دو و سه درصد جیره، جایگزین روغن گیاهی در جیره 112 جوجه گوشتی سویه راس 308 شد. پرندگان در چهار گروه در قفس‌‌های پرورشی به مدت 42 روز جیرههای آزمایشی را که ...
بیشتر
این آزمایش جهت مطالعه تأثیر جایگزینی سطوح مختلف روغن ماهی در مقایسه با روغن گیاهی، بر ترکیب اسیدهای چرب لاشه و طعم گوشت جوجههای گوشتی انجام شد. سطوح مختلف روغن ماهی شامل صفر، یک، دو و سه درصد جیره، جایگزین روغن گیاهی در جیره 112 جوجه گوشتی سویه راس 308 شد. پرندگان در چهار گروه در قفس‌‌های پرورشی به مدت 42 روز جیرههای آزمایشی را که از نظر انرژی و پروتئین سطح یکسانی داشتند، مصرف نمودند. در انتهای آزمایش از هر تیمار 8 قطعه پرنده کشتار و نمونه عضله سینه تهیه و در فریزر نگهداری شد. در مطالعه حاضر با مصرف روغن ماهی در جیره، به خصوص سطح سه درصد جیره در مقایسه با سطح صفر (شاهد)، میزان دوکوزا هگزا انوئیک اسید از 055/0 به 906/0 میلی‌گرم به گرم اسیدهای چرب افزایش یافت (05/0P
سید عادل مفتخرزاده؛ حسین مروج؛ محمود شیوازاد
دوره 42، شماره 2 ، مهر 1390، ، صفحه 143-151
چکیده
این مطالعه به منظور مقایسه عملکرد جوجههای تغذیه شده با سه مولتی‌آنزیم تجاری حاوی بتاگلوکاناز و زایلاناز در جیرههای بر پایه گندم و جو با توجه به لحاظ نمودن معادل ارزش تغذیه‌ای (Nutrient matrix value) آنزیم‌ها صورت گرفت. همچنین جیرهها با یک جیره بر پایه ذرت مورد مقایسه قرار گرفتند. تعداد 260 قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس 308 به 5 تیمار، 4 تکرار ...
بیشتر
این مطالعه به منظور مقایسه عملکرد جوجههای تغذیه شده با سه مولتی‌آنزیم تجاری حاوی بتاگلوکاناز و زایلاناز در جیرههای بر پایه گندم و جو با توجه به لحاظ نمودن معادل ارزش تغذیه‌ای (Nutrient matrix value) آنزیم‌ها صورت گرفت. همچنین جیرهها با یک جیره بر پایه ذرت مورد مقایسه قرار گرفتند. تعداد 260 قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس 308 به 5 تیمار، 4 تکرار و 13 مشاهده در هر تکرار اختصاص یافتند. داده‌های به دست آمده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی آنالیز شدند. نتایج عملکردی پرندگان در 42 روزگی نشان داد در کل دوره پرورش، تنها افزودن آنزیم‌های B و C مشابه با جیره ذرت میانگین مصرف خوراک روزانه را در مقایسه با جیره گندم وجو پایه افزایش داد (05/0>P). در حالی که استفاده از تمامی آنزیم‌ها افزایش وزن روزانه وضریب تبدیل غذایی را در کل دوره پرورش نسبت به جیره گندم وجو بدون آنزیم بهبود بخشید (05/0>P). نتایج مربوط به فراسنجههای دستگاه گوارش نشان داد که استفاده از آنزیم تأثیر معنیداری بر وزن نسبی پانکراس، کبد، طحال و طول و وزن نسبی دئودنوم، ژژونوم، ایلئوم و کولون ندارد (05/0P). با توجه به نتایج به دست آمده بر اساس عملکرد پرندگان استفاده از تمامی آنزیم‌ها در جیرههای بر پایه گندم و جو به صورت مشابهی سبب بهبود ضریب تبدیل غذایی جوجههای گوشتی شد و با توجه به وزن پایانی جوجه‌ها، آنزیم C بهترین عملکرد را نشان داد و بین آنزیم‌های A و B تفاوت معنیداری وجود نداشت، اما با توجه به برآورد اقتصادی براساس نتایج حاصل از کل دوره پرورش استفاده از آنزیم‌هایB و A مقرون به صرفه تر بوده است.
سید ناصر موسوی؛ محمود شیوازاد؛ محمد چمنی؛ هوشنگ لطف اللهیان؛ علی اصغر صادقی
دوره 42، شماره 2 ، مهر 1390، ، صفحه 153-160
چکیده
در روز 16 جوجه‌کشی 400 عدد تخم‌مرغ بارور مرغ مادر گوشتی سویه راس 308، توزین و در قالب طرح کاملاً تصادفی به 4 گروه آزمایشی با 4 تکرار و هر تکرار شامل 25 عدد تخم‌مرغ تقسیم شدند. در روز 18 جوجه‌کشی به مایع آمنیوتیک هریک از تخم‌مرغ‌های بارور یک میلی‌لیتر از محلول‌های آزمایشی تزریق شد و به گروه شاهد ماده ای تزریق نشد. سپس تخم‌مرغ‌ها به دستگاه ...
بیشتر
در روز 16 جوجه‌کشی 400 عدد تخم‌مرغ بارور مرغ مادر گوشتی سویه راس 308، توزین و در قالب طرح کاملاً تصادفی به 4 گروه آزمایشی با 4 تکرار و هر تکرار شامل 25 عدد تخم‌مرغ تقسیم شدند. در روز 18 جوجه‌کشی به مایع آمنیوتیک هریک از تخم‌مرغ‌های بارور یک میلی‌لیتر از محلول‌های آزمایشی تزریق شد و به گروه شاهد ماده ای تزریق نشد. سپس تخم‌مرغ‌ها به دستگاه هچر منتقل شدند. محلول‌های آزمایشی مورد استفاده شامل ترکیب اسیدهای آمینه، کربوهیدرات و اسید بوتیریک در محلول 5/0 درصد کلرید سدیم استریل بود. پس از تفریخ، جوجه‌ها تعیین جنسیت، شمارش و توزین شده و به سالن آزمایشی منتقل شدند و تا روز 42 پرورش داده شدند. در روز دوم پرورش برای بررسی ریخت‌شناختی، از ژژنوم روده نمونه‌برداری شد. تزریق مواد مورد استفاده در این آزمایش تأثیر معنیداری بر درصد جوجه‌درآوری نداشت. تزریق کربوهیدرات، اسیدهای آمینه و اسید بوتیریک به درون تخم‌مرغ‌های جوجه‌کشی در مقایسه با گروه شاهد، وزن بدن جوجههای تفریخ شده و نسبت وزن بدن جوجههای تفریخ شده به تخم‌مرغ‌های بارور را افزایش داد (01/0>P). تزریق ترکیب اسیدهای آمینه سبب افزایش معنیدار وزن بدن در دوره آغازین و کل دوره پرورش در مقایسه با گروه شاهد شد (05/0>P)، ولی تفاوتی با سایر گروه‌ها نداشت. با تزریق اسید بوتیریک، ارتفاع پرزهای روده در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافت (05/0>P). تزریق اسیدهای آمینه، کربوهیدرات و اسید بوتیریک سبب افزایش مساحت پرزها نسبت به گروه شاهد شد (05/0>P). تزریق هریک از مواد مورد استفاده در این آزمایش اثر معنیداری بر ضریب تبدیل خوراک نداشت. بر اساس نتایج این آزمایش، تزریق اسیدهای آمینه، کربوهیدرات و اسید بوتیریک قابلیت بهبود برخی از فراسنجههای عملکردی و ریخت شناسی روده جوجههای گوشتی را دارد.
سودابه مرادی؛ مجتبی زاغری؛ محمود شیوازاد؛ رحیم عصفوری؛ محسن مردی
دوره 42، شماره 2 ، مهر 1390، ، صفحه 161-170
چکیده
این آزمایش به منظور بررسی اثرات افزایش تعداد وعده‌های خوراکدهی به 2 یا 3 وعده در روز بر عملکرد مرغهای مادر گوشتی در دوره تولید از سن 24 تا 38 هفتگی اجرا گردید. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار آزمایشی یک، دو و سه بار خوراکدهی در روز با 4 تکرار انجام شد. مقدار خوراک مصرفی در روز در همه گروه‌های آزمایشی یکسان در نظر گرفته ...
بیشتر
این آزمایش به منظور بررسی اثرات افزایش تعداد وعده‌های خوراکدهی به 2 یا 3 وعده در روز بر عملکرد مرغهای مادر گوشتی در دوره تولید از سن 24 تا 38 هفتگی اجرا گردید. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار آزمایشی یک، دو و سه بار خوراکدهی در روز با 4 تکرار انجام شد. مقدار خوراک مصرفی در روز در همه گروه‌های آزمایشی یکسان در نظر گرفته شد. گروه یکبار خوراکدهی، کل خوراک مورد نیاز خود را در یک وعده در ساعت'6:15 صبح دریافت کردند. گروه دو بار خوراکدهی، خوراک را در دو وعده غذایی در روز در ساعت '6:15 صبح و '12:15 ظهر دریافت کردند. گروه سه بار خوراکدهی، کل خوراک مصرفی را در سه وعده غذایی در روز در ساعت '6:15 صبح، ساعت'12:15 ظهر و '18:15 عصر دریافت کردند. خونگیری از مرغ‌ها در دو سن 32 و 38 هفتگی انجام شد. نتایج این آزمایش نشان داد مرغ‌هایی که خوراک خود را به صورت محدود و در 2 یا 3 وعده غذایی دریافت کردند، سرانه تولید تخم‌مرغ بالاتری در مقایسه با گروه کنترل در 13 هفته طول دوره آزمایش داشتند (1/67 و 2/67 در مقابل 2/62 تخم‌مرغ به ازاء هر مرغ در گروه کنترل، 01/0>P). افزایش تعداد وعده‌های خوراکدهی سبب افزایش معنیدار وزن تخم‌مرغ در کل دوره آزمایش گردید (01/0>P). رژیم‌های غذایی دو و سه بار خوراکدهی در روز موجب افزایش میزان استرادیول و کاهش سطح کلسترول، تری‌یدوتیرونین و گلوکز پلاسما گردیدند. به طور کلی، افزایش تعداد وعده‌های خوراکدهی به 2 یا 3 بار در روز می‌تواند عملکرد تولید‌مثلی مرغهای مادر گوشتی را در شروع تولید تا بعد از اوج تولید بهبود ببخشد.
سودابه مرادی؛ محمود شیوازاد؛ احمد زارع شحنه؛ سید احمد میرهادی
دوره 42، شماره 1 ، تیر 1390، ، صفحه 21-27
چکیده
این تحقیق به منظور بررسی و مقایسه عوامل تغذیه‌ای مؤثر بر مقدار کلسترول زرده تخم‌مرغ و تعیین بهترین و اقتصادی‌ترین روش کاهنده کلسترول تخم‌مرغ اجرا شد. آزمایش به مدت 90 روز بر روی 396 قطعه مرغ تخمگذار سویه Hy-Line W36 در سن 56 هفتگی با 11 تیمار غذایی و 4 تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: جیره شاهد بر پایه ...
بیشتر
این تحقیق به منظور بررسی و مقایسه عوامل تغذیه‌ای مؤثر بر مقدار کلسترول زرده تخم‌مرغ و تعیین بهترین و اقتصادی‌ترین روش کاهنده کلسترول تخم‌مرغ اجرا شد. آزمایش به مدت 90 روز بر روی 396 قطعه مرغ تخمگذار سویه Hy-Line W36 در سن 56 هفتگی با 11 تیمار غذایی و 4 تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: جیره شاهد بر پایه ذرت و کنجاله سویا و جیرههای حاوی سطوح 2 و 4 درصد پیه گاوی، 2 و 4 درصد روغن کلزا، 1 و 2 درصد پودر سیر، 1/0 و 2/0 درصد پروبیوتیک، 125 و 250 میلی‌گرم مس در هر کیلوگرم جیره (مس از منبع سولفات مس تامین شد). نتایج این آزمایش نشان داد که تیمارهای آزمایشی تغییر معنیداری در میزان تولید تخم‌مرغ (بر اساس روز مرغ)، وزن تخم‌مرغ، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی، کیفیت سفیده، وزن سفیده تخم‌مرغ، درصد و ضخامت پوسته ایجاد نکردند. سطوح 1 و 2 درصد پودر سیر و سطوح 125 و 250 میلی‌گرم مس در هر کیلوگرم جیره سبب افزایش معنیدار وزن زرده نسبت به گروه کنترل گردیدند. سطوح 125 و 250 میلی‌گرم مس در کیلوگرم جیره، کلسترول زرده را به ترتیب به میزان 4/23 و 5/26 درصد به ترتیب نسبت به گروه شاهد کاهش دادند (01/0P
الهام دارسی آرانی؛ محمود شیوازاد؛ مجتبی زاغری؛ نبونید فامیل نمرود
دوره 41، شماره 2 ، شهریور 1389
چکیده
این آزمایش به منظور بررسی تأثیر استفاده از مکمل ال-کارنیتین بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجههای مصرف‌کننده جیرههای حاوی سطوح پایین پروتئین و در عین حال تأمین کامل نیاز اسیدهای آمینه ضروری انجام شد. همچنین اثر کاهش سطح پروتئین جیره بر غلظت الکترولیت‌های موجود در پلاسما مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح فاکتوریل و به صورت ...
بیشتر
این آزمایش به منظور بررسی تأثیر استفاده از مکمل ال-کارنیتین بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجههای مصرف‌کننده جیرههای حاوی سطوح پایین پروتئین و در عین حال تأمین کامل نیاز اسیدهای آمینه ضروری انجام شد. همچنین اثر کاهش سطح پروتئین جیره بر غلظت الکترولیت‌های موجود در پلاسما مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح فاکتوریل و به صورت کاملا تصادفی و با استفاده از 144 قطعه جوجه خروس سویه راس 308 انجام شد. در این آزمایش سه سطح پروتئین خام (21، 5/19 و 18 درصد) و دو سطح ال- کارنیتین (0 و 50 میلی‌گرم در کیلو گرم جیره) در دوره رشد (10 تا 28 روزگی) استفاده شد. صفات وزن نهایی بدن، ضریب تبدیل غذایی و مصرف خوراک در دو دوره 19-10 روزگی و 28-10 روزگی و خصوصیات لاشه در این آزمایش مورد اندازه گیری قرار گرفتند. همچنین غلظت الکترولیت‌های موجود در پلاسما شامل سدیم، پتاسیم و کلر مورد مطالعه قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده در این آزمایش، کاهش سطح پروتئین خام جیره تا سطح 18 درصد با توجه به تأمین کامل نیاز اسیدهای آمینه ضروری تأثیری بر عملکرد پرنده نداشت اما میزان چربی لاشه و چربی محوطه شکمی به شکل معنیداری با کاهش سطح پروتئین جیره افزایش یافت (05/0>p). استفاده از مکمل ال- کارنیتین در جیرهها تأثیری بر وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی نداشت اما چربی موجود در ماهیچه ران، لاشه کامل پرنده و چربی محوطه شکمی را به شکل معنیداری کاهش داد (05/0>p). همچنین کاهش سطح پروتئین جیره با توجه به تأمین نیاز اسیدهای آمینه ضروری، غلظت الکترولیت‌های موجود در پلاسما را به شکل معنیداری افزایش داد (05/0>p).
مجتبی زاغری؛ محمد مهدی قاسمی؛ محمود شیوازاد؛ اردشیر شیخ احمدی
دوره 40، شماره 4 ، اسفند 1388
چکیده
جهت تعیین ارزش غذایی هسته خرما در تغذیه جوجههای گوشتی از تعداد 168 قطعه جوجه گوشتی نر سویه تجارتی راس (308) استفاده شد. این آزمایش با 6 تیمار و یک گروه شاهد، در 4 تکرار و 6 مشاهده (جوجه) در هر تکرار انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل (2×3) شامل سه سطح هسته خرما (10، 20 و 30 درصد) و دو سطح مولتی آنزیم ده‌گانه (0 و 5/0 گرم در کیلوگرم)، ...
بیشتر
جهت تعیین ارزش غذایی هسته خرما در تغذیه جوجههای گوشتی از تعداد 168 قطعه جوجه گوشتی نر سویه تجارتی راس (308) استفاده شد. این آزمایش با 6 تیمار و یک گروه شاهد، در 4 تکرار و 6 مشاهده (جوجه) در هر تکرار انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل (2×3) شامل سه سطح هسته خرما (10، 20 و 30 درصد) و دو سطح مولتی آنزیم ده‌گانه (0 و 5/0 گرم در کیلوگرم)، حاوی فیتاز، بتاگلوکاناز، آلفاآمیلاز، سلولاز، همی سلولاز، پکتیناز، آمیلوگلیکوزیداز، زایلاناز، پروتئاز و پنتوزاناز اجرا گردید. جوجه‌ها در سنین 10، 28 و 42 روزگی وزنکشی شده و مقدار دان مصرفی هر قفس اندازهگیری شد. در پایان آزمایش از هر قفس دو قطعه جوجه از طریق ورید بال خونگیری و مجموع کلسترول، تری گلسرید، مجموع آنتی‌اکسیدان مالون دی آلدئید و پروتئین کربونیل اندازهگیری شد. پس از خون گیری جهت تخلیه دستگاه گوارش، به مدت 24 ساعت جوجه‌ها از خوراک محروم و مجددا توزین، کشتار و قسمت‌های مختلف لاشه و دستگاه گوارش توزین شد. نتایج آزمایش نشان داد که اثر سطوح مختلف هسته خرما در خوراک، اثر افزودن آنزیم به خوراک و اثر متقابل این دو عامل بر وزن بدن جوجه‌ها در سنین 10، 28 و 42 روزگی معنیدار نبود (05/0 P). با افزایش سطح هسته خرما در خوراک میزان کلسترول و تری‌گلیسرید خون از لحاظ عددی کاهش یافت، اما این کاهش از لحاظ آماری معنیدار نبود. اثر سطوح مختلف هسته خرما بر میزان مالون دی آلدئید موجود در خون جوجه‌ها معنیدار بود (05/0 >P). در مقایسه گروه شاهد با سایر گروه‌ها مجموع آنتی اکسیدان‌های موجود در خون جوجه‌هایی که هسته خرما دریافت نموده بودند بخصوص در سطح 10 درصد، نسبت به گروه شاهد بیشتر بود، لذا به نظر می‌رسدترکیبات خاصی در هسته خرما واجد فعالیت آنتی‌اکسیدانی می‌باشند. بطور کلی نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می‌دهد که مصرف هسته خرما در جیره جوجههای گوشتی تا سطح 10 درصد موجب بهبود عملکرد آنها میشود. همچنین نتایج حاکی از اثر مثبت مولتی‌آنزیم در جیرههای حاوی هسته خرما است.
ایمان حاج خدادادی؛ حسین مروج؛ محمود شیوازاد؛ محمد ریاحی
دوره 40، شماره 2 ، شهریور 1388
چکیده
در این پژوهش اثر روش های مختلف تولک بری بر عملکرد مر غ های تخمگذارسویه های لاین w-36 و فراسنجه های کمی وکیفی تخم مرغهای تولیدی مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح کاملا” تصادفی با 7 تیمار در 4 تکرار و 8 پرنده در هر واحد آزمایشی انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل روش محدودیت یک روز در میان خوراک، روش کالیفرنیائی 4 روزه، روش کالیفرنیائی ...
بیشتر
در این پژوهش اثر روش های مختلف تولک بری بر عملکرد مر غ های تخمگذارسویه های لاین w-36 و فراسنجه های کمی وکیفی تخم مرغهای تولیدی مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح کاملا” تصادفی با 7 تیمار در 4 تکرار و 8 پرنده در هر واحد آزمایشی انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل روش محدودیت یک روز در میان خوراک، روش کالیفرنیائی 4 روزه، روش کالیفرنیائی ، روش کارولینای شمالی1 ، روش کارولینای شمالی با جیره تقویت شده در دوره استراحت 2 ، روش تغذیه کامل و روش پیشنهاد شده در کاتالوگ پرورشی سویه های لاین W-36 بود. تولید تخم مرغ در اوائل دوره دوم تخمگذاری بین تیمارهای با محرومیت بلند مدت مثل کالیفرنیائی و کارولینای شمالی1 و 2 با سایر تیمارها تفاوت معنی داری داشت (05/0p
